Беларускае шчасце з японскiм каларытам

Источник материала:

Добра там, дзе мы ёсць

Сёння ў нашай краiне пражываюць прадстаўнiкi 130 нацыянальнасцяў i народнасцяў, якiя шануюць нашы традыцыi, святы, але не забываюць i пра свае. Сярод гэтых людзей —паводле апошняга перапiсу насельнiцтва 1999 года — шмат рускiх (больш за 11 працэнтаў), палякаў (3,9 працэнта), украiнцаў (2,4), 0,3 працэнта яўрэяў. Няма нiчога дзiўнага i ў тым, што сёння на нашай зямлi жывуць прадстаўнiкi ўсiх былых савецкiх рэспублiк. Але з тых часоў, калi Беларусь набыла незалежнасць, яна прываблiвае людзей з далёкiх i экзатычных для нас краiн, якiя нават хочуць тут застацца i працаваць. У iх ёсць магчымасць рэалiзавацца тут i прынесцi карысць краiне, якая дае магчымасць пачувацца нармальна, будаваць планы, марыць. Яна дае магчымасць быць годным чалавекам. Яна — гэта найперш людзi, слаўныя сваёй цярпiмасцю, дабрынёй, гасцiннасцю. Можа таму ад нас не бягуць. Да нас па-ранейшаму едуць.

Сем колераў вясёлкi — гэта сем колераў радасцi, шчасця, спадзявання для самых розных людзей, якiм лёс дапамагае пераадольваць адлегласцi ў тысячы кiламетраў i перасякаць па некалькi межаў, для таго, каб знайсцi сябе ў нейкай таямнiчай для iх краiне. Напрыклад, у Беларусi. Японскiя дзяўчаты Юмi Фудзiвара i Рына Iвакiры ў нашай краiне здолелi рэалiзавацца прафесiйна — яны працуюць сёння ў балетнай трупе беларускага Музычнага тэатра. Але кожная з iх знайшла тут i сваё чалавечае шчасце.

Ю+В

Юмi з дзяцiнства марыла пра балет. Дома, у Японii, дзяўчынка займалася ў балетнай студыi. Яе мама, сапраўдная балетаманка, верыла, што ў дачушкi ўсё можа атрымацца, калi ведаць, дзе вучыцца. А яна ведала, што школа савецкага балета славiцца ва ўсiм свеце. Менавiта бацькi параiлi Юмi паехаць вучыцца харэаграфii ў Савецкi Саюз. Такая магчымасць была — праз таварыства япона-савецкага сяброўства. Юмi Фудзiвара размеркавалi ў Мiнск.

У Мiнскiм харэаграфiчным каледжы дзяўчынка адразу пасябравала з беларускiмi хлопцамi i дзяўчатамi, хуценька навучылася iх разумець без размоўнiка. А праз паўгода загаварыла сама. Новыя сябры аказалiся такiмi ж, як i яна апантанымi балетам. Але асаблiва сваiм для Юмi неяк незаўважна стаў Вiталь. Спачатку яны былi проста сакурснiкамi, потым сябрамi, потым закаханымi. I ён да заканчэння вучобы ўжо ведаў: калi гэтае чарнявае дзяўчо з мiндалепадобнымi вачыма з’едзе на радзiму назаўсёды, яму доўга-доўга прыйдзецца вылечвацца ад суму.

Яна-такi з’ехала, калi адвучылася. Але яны ведалi, што павiнны будуць сустрэцца: Юмi абяцалi зрабiць запрашэнне на працу ў Адэскi тэатр, яна чакала яго дома. Але навiны, якiя прыходзiлi з Саюза, ставiлi больш пытанняў, чым давалi адказаў. Iшоў час, i Юмi зразумела, што былыя дамоўленасцi ўжо не працуюць. Яна ўладкавалася ў адну са шматлiкiх балетных труп Токiо.

— Там зусiм не такая сiстэма працы, як тут. У Японii ў балеце прасцей знайсцi працу мужчынам. Для жанчын гэта больш хобi, — распавядае Юмi Фудзiвара. — Дзяўчаты працуюць хто афiцыянткай, хто ў офiсе, а балет —— для душы, у вольны ад працы час. Як тут фiтнес. А калi балет iснуе дзеля задавальнення, то стабiльны заробак таксама не прадугледжаны. Калi ты прафесiянал, то павiнен жа нешта атрымлiваць за сваю працу, павiнен i расцi творча. Я не адна была з такiмi думкамi. Падчас працы ў Токiо я пазнаёмiлася з Рынай Iвакiры. Яна таксама марыла пра прафесiйны балет. Выпадкова мы з ёй сустрэлiся ўжо ў Мiнску, куды я ўсё-такi вярнулася праз два гады.

Два гады тэлефанаванняў, лiстоў, мараў i спрэчак з самiм сабой: а што, калi ўсё-такi яна не вернецца?.. У Музычным тэатры, куды Вiталь Краснаглазаў пайшоў працаваць, бачылi i разумелi яго стан. I аднойчы прапанавалi: можна зрабiць Юмi запрашэнне ад нашага тэатра, толькi спачатку яна павiнна прыехаць i паказацца, у якой форме знаходзiцца.

Бацькi адпусцiлi дачку з лёгкасцю, таму што даўно ведалi пра Вiталя i разумелi, чаму яе так цягне ў Мiнск. Цiкавая праца — само сабой, але, вiдаць, хлопец добры.

I ўсё-такi ж закаханы, зразумела Юмi, атрымаўшы пры сустрэчы з яго рук букет любiмых бардовых руж...

— Так здарылася, што пакахаў я японку, — гаворыць Вiталь Краснаглазаў. — Маiм бацькам заставалася толькi прыняць мой выбар. Зрэшты, яны i самi — прыклад добрых мiжнацыянальных адносiнаў. Тата — з данскiх казакоў, мама — украiнка, жывуць у Мiнску. Яны вельмi лёгка сыходзяцца з людзьмi, выдатна паразумелiся з Юмi. Мы два гады жылi разам з бацькамi, перш, чым ажанiлiся i аддзялiлiся. Вяселле было ў беларускiх традыцыях: нявеста ў белай вясельнай сукенцы, застолле ў рэстаране, песнi, танцы, крыкi «Горка!» Спецыяльна прыязджалi яе бацькi з Японii, былi вельмi шчаслiвыя. Потым яны былi ў Мiнску яшчэ раз — на нараджэннi нашага дзiцяцi. Нашы бацькi цудоўна сышлiся памiж сабой. Цяпер бывае так, што яе мама тэлефануе з Японii, нас няма дома, а дзiця прыйшла глядзець мая мама. Дзве бабулi памiж сабой умудраюцца размаўляць па тэлефоне. Адна — на сваёй мове, другая — на сваёй, адна другую не разумеюць, але смяюцца, i так iм у гэты момант добра...

Мiша

Сыну Юмi i Вiталя зараз восем гадоў. Вырашылi: будзе дзяўчынка — мама прыдумае iмя, а калi хлопчык — тата назаве. Мiша Краснаглазаў на маленькiм фотаздымачку выглядае вельмi сур’ёзным хлопчыкам. «Размаўляе па—японску?» — здагадваюся я.

Разумее па-японску, але тут не гаворыць. Штогод сям’я ездзiць у адпачынак да бацькоў Юмi. Прасцей за ўсё да новых умоў прыстасоўваецца нават не мама, а Мiша. Усё адразу разумее, а праз тыдзень i сам пераходзiць на японскую. Тата просiць сына аб чым-небудзь, а той яму так важна: «Тата, ты ў якой краiне? Кажы мне па-японску...» Пакуль тата складзе якую-небудзь больш-менш стройную фразу, Мiша ўжо паспее выканаць яго просьбу. Бабуля радуецца, гледзячы на ўнука, нi ў чым яму адмовiць не можа, той ведае — i карыстаецца, асаблiва, калi ў краму разам з ёй iдзе. Там i без слоў зразумелыя ўсе жаданнi хлопчыка.

У нявесткi са свякроўкай склалiся вельмi цёплыя адносiны. «Часам мне здаецца, што да мяне яна адносiцца лепш, чым да ўласнага сына. I я яе вельмi паважаю», — гаворыць Юмi. Менавiта бабулi належала iдэя ахрысцiць хлопчыка па праваслаўнаму абраду. Спытала ў нявесткi, цi не супраць яна будзе? Юмi засталася ў традыцыйнай для японцаў сiнтаiсцкай рэлiгii. А сын жа — мясцовы...

Хоць з задавальненнем японскую барацьбу джыў—джытсу асвойвае —бацькi выпадкова яго туды прыстроiлi. Не расчаравалiся — хлопчык перастаў хварэць. Праўда, як многiя японскiя дзецi, аддае перавагу сур’ёзным цацкам, таму ж камп’ютару.

У Мiшы Краснаглазава з маленства была рэдкая для дзiцяцi прывiлея — бываць у тэатры. Ён у тэатры лiтаральна рос, усе яго тут ведаюць. На рэпетыцыях сядзеў, на спектаклях. Добра ведае тыя, дзе ўдзельнiчаюць бацькi. Маму выглядвае ў «Шчаўкунчыку» i «Бурацiна.by», а тата яму асаблiва падабаецца ў ролi Мефiста. I сам хлопчык нешта спрабуе танцаваць. Калi меркаваць па школьных поспехах, то творчыя схiльнасцi ёсць — настаўнiца хвалiць, што чытае з выражэннем. Але бацькi не спяшаюцца рабiць вывады i скiроўваць увагу хлопчыка на сцэну.

Дом

«У балеце ў мужчыны цяжкая праца», — кажа Вiталь Краснаглазаў, салiст балета Музычнага тэатра. Адна справа — калi носiш на руках жонку, але яна яго партнёркай на сцэне даўно не была...

Затое з другой японкай —Рынай Iвакiры — Вiталь танцаваў у дуэце. Вось каго сапраўды выпадак прывёў у Беларусь! У 2000 годзе Рына прыехала стажыравацца ў Вялiкiм тэатры Беларусi, у трупе Елiзар’ева. На адным прыёме выпадкова сустрэла знаёмую па Токiо i моцна здзiвiлася. Юмi даведалася, што Рына хацела б працаваць у балетнай трупе ў Расii цi Беларусi. Яна заўсёды бала мэтанакiраванай дзяўчынай i ўпарта працавала над тэхнiкай, выступала на мiжнародных конкурсах, станавiлася лаўрэаткай. Юмi падказала, што ў Мiнску ёсць яшчэ балетная трупа Музычнага тэатра.

Рына была яшчэ стажоркай у Вялiкiм тэатры, калi Юмi з Вiталем запрасiлi яе да сябе ў госцi. Там жа быў iх сябар Рыгор Крукоўскi, салiст балета Музычнага тэатра. Усходняя прыгажуня, сцiплая i трошкi разгубленая, яму вельмi спадабалася. А можа ён адчуў, што дзяўчыне патрэбны блiзкi чалавек у другой краiне, верны сябар?

Праз пэўны час Рына стала адной з салiстак балетнай трупы Музычнага тэатра. З беларускiм хлопцам Рыгорам яны разам утварылi цудоўную пару. Прынамсi, з яе бацькамi ён ужо пазнаёмiўся, ездзiў у Японiю. Жыць i працаваць яны вырашылi тут.

— Для нас само сабой было зразумела, што будзем жыць у Мiнску, — гаворыць Юмi Фудзiвара. — Дом у чалавека там, дзе ён патрэбны, я думаю. У Японii, магчыма, прасцей у бытавым плане, але тут у нас ужо склалася жыццё, мы нiкуды не хочам. Я даўно ў Беларусi, прывыкла. Адносiны памiж людзьмi тут складваюцца лягчэй i прасцей, мяне выдатна прынялi ў трупе, у мяне шмат сяброў, на радзiме столькi няма. У прыродзе японцаў ёсць нейкая скрытнасць, якую я адразу адчуваю, калi прыязджаю ў адпачынак. Месяц прыжыць у бацькоў мне ўжо нават цяжкавата. Мне больш падабаюцца адкрытыя душы.

— Лягчэй японцу прывыкнуць да нашага ладу жыцця, чым беларусу да iхняга, — падтрымлiвае жонку Вiталь Краснаглазаў. — У iх вельмi шмат умоўнасцяў. Усё—такi iншы менталiтэт, iншая краiна, iншы клiмат, iншыя людзi. А ў нас больш вольныя людзi. I Юмi такая стала — вельмi доўга вучылася i жыла ў Еўропе. Яна ўсё—такi не японская жонка. Хоць традыцыi сваёй краiны памятае i заўсёды мне падказвае, што i як трэба рабiць, каб не сесцi ў лужыну перад яе роднымi.

Але ёсць агульная традыцыя для японцаў i для беларусаў. Новы год — свята, якое любяць i там, i тут, прычым прыходзiць яно ў дзве краiны па Еўрапейскаму календару. Толькi там — гэта больш цiхае сямейнае свята, а тут яго прыход суправаджаецца ажыятажам. I там, i тут ёсць традыцыя ўпрыгожваць дрэва. I там, i тут накрываюць святочны стол. Толькi ў далёкай ад нас краiне гатуюць стравы на некалькi дзён наперад, каб у святочныя днi больш увогуле нiчога не рабiць. У Японii для навагодняга стала iснуюць спецыяльныя стравы. Любяць гатаваць смажаны салодкi каштан, абавязкова — сушы.

Юмi на Новы год заўсёды гатуе сушы. Навучыла iх рабiць сваю мiнскую маму. З ёй яны звычайна разам рыхтуюць святочны стол. Нявестка робiць што—небудзь з японскай кухнi. Мацi — з мясцовай. Мужчыны задаволены. У сям’i атрымлiваецца сапраўднае iнтэрнацыянальнае свята, якое крочыць па ўсёй планеце, звязваючы краiны i людзей звычайнымi марамi пра шчасце.