Дзед, якi заўсёды ёсць!

Источник материала:

Свет дзяцiнства

Але ж на тое ў iх i мама, каб усё разумець, усё чыста ўмець, а ўжо цуды рабiць... Ды лёгка!

Увечары 31 снежня, выбраўшы зацiшак памiж святочнымi прыгатаваннямi, я старанна загарнула падарункi, якiя падрыхтавала для сваiх сямейнiчкаў, склала iх у сапраўдны вялiзны мяшок, перавязала шыкоўнай тасьмой i аднесла суседцы. Папярэдне мы з ёй дамовiлiся, што праз некалькi хвiлiн пасля наступлення Новага года, яна паставiць мех каля нашых дзвярэй i нацiсне на кнопку званка.

...Апошнiя гадзiны старога года, як заўсёды, цягнулiся доўга. Праўда, не для ўсiх. Малодшы наш сябрука знайшоў на нiжнiм паверсе, а ўжо разам яны — нейкую забаву з перабежкамi: то ў нас абое, то паверхам нiжэй. Дзверы — толькi ляпаюць. Адпаведна — цiснецца кнопка званка, нехта iдзе адчыняць.

У чарговы раз рушыла я i... ледзь не самлела: мех на парозе! А ў любое ж iмгненне могуць з’явiцца дзецi... Паспрабуй тады, дакажы, што ты тут нi пры чым.

— Я правiльна ўсё зрабiла? — высунула галаву суседка. I, убачыўшы мой твар, тут жа пацягнула мех назад, прыгаворваючы, што я сама ва ўсiм вiнавата, не папярэдзiла ж, маўляў, пасля каторага Новага года.

Блiжэй да наступлення нашага мы, усёй сям’ёй, сядзелi за сталом, слухалi вiншаванне Прэзiдэнта, глядзелi на стрэлкi гадзiннiка... Калi ж праз хвiльку пасля 12 у дзверы да нас пазванiлi, адчыняць я пайшла са сваiм малодшым. Ён — шчыра скажу — нiяк не чакаў убачыць тое, што ўбачыў...

Разгубiўся, здзiвiўся, запляскаў у ладкi... I, канешне ж, не заўважыў прыадчыненых дзвярэй насупраць. А вось тое што нехта, у чырвоным, мiльгануў унiз па лесвiцы, згледзеў...

Зрэшты, пра гэта, стакроць паўтараючы «Ёсць Дзед Мароз! Ёсць!», ён усiм расказваў потым, пасля таго, як развязалi мех i павыцягвалi з яго падарункi.

Наталля ШВЕДАВА,

г. Мiнск.