Фотафакт. На Прыпяцi муж i жонка злавiлi сома 1,8 метра

Источник материала:

 Рыбак Валеры Анiкейчык у свае 48 гадоў ня тое што злавiў, а й пабачыў такое ўпершыню. Наогул, сом - гэта летняя рыбiна, а вада ў рацэ была каля двух градусаў. Таму нечакана, што сом так рана прачнуўся. Спадар Валеры вудзiў рыбу разам з жонкай Зояй на лодцы, на тролiнг. Сом клюнуў недзе а трэцяй гадзiне дня. Здалося спачатку, што гэта невялiкi судачок i таму падрыхтавалi падсак.  Спадар Валеры апавёў: "Давай мы за iм плаваць. Куды ён, туды i мы. Проста цягне i цягне, як трактар. I крыху да берагу падышоў, удалося ад дна адарваць, каб хоць паглядзець. Ну, такi велiчынёй з лодку, як усплыў. Якi там падсак, ён яму на галаву не адзенецца!".  Жонка спадара Валеры Зоя зматала свой сьпiнiнг: "Сказаць, што мы яе цягнулi - так ня скажаш. Бо адразу яна нас цягала па рацэ. Дзесьцi мы езьдзiлi па Прыпяцi за нашым сомам каля гадзiны. Сьпiнiнг згiбаўся так, што я яму казала, адпусьцi ты яго цiхенька, а то зломiцца, i мы яе нават не пабачым. Тое, што мы яе зловiм, у нас было мала надзеi. Мы пачалi зьмяшчацца з дапамогай матору да берагу. Разьлiў невялiкi ў Прыпяцi, але хмызьнякi ўсё роўна залiтыя. Рыбiна спачатку паказала нам толькi хвост".  Спадар Валеры сказаў, каб жонка брала сома рукамi з носу лодкi. Хвiлiнаў 20 спрабавалi намацаць за што яго ўхапiць.  "I ён вадзiў, вадзiў вакол лодкi, каб узяць яго рукамi пад жабры. Муж, пэўна, разоў восем падводзiў яго да мяне. Былi моманты, калi я яго толькi пасьпявала пагладзiць па галаве. I ён зноў сыходзiў пад лодку.  Я ўжо апынулася на дне лодкi, а сом на мне зьверху. Калi я яго ўзяла пад жабры, рукi былi па локцi ў вадзе, а самi кiсьцi рук былi ў яго пад жабрамi. Бо iнакш яго было ня ўзяць. I вось гэты самы момант наступiў, якога я можа больш за ўсё баялася, што такая вялiкая рыбiна, як страпянецца, то яна можа вырвацца i пацягне за сабой i мяне. Калi я яго дацягнула, мабыць, трэцюю частку ў лодку, я пачала зваць мужа на дапамогу. Яму ўжо давялося кiнуць свой сьпiнiнг. I ён мяне разам з рыбiнай уцягнуў у лодку. I здарылася так, што рыбiну ён пацягнуў да сябе, я ўжо апынулася на дне лодкi, а сом на мне зьверху. Ён кажа, ляжы, ня рухайся, бо ён, як дасьць хвастом! Абнiмi кажа i ляжы цiхенька". Спадар Валеры дадае, што, мабыць, дапамагло тое, што i ён, i жонка вырасьлi на Прыпяцi, зь дзяцiнства вудзiлi рыбу.  "Кажа, не магу, не хапае сiл цягнуць, такi здаровы. Ну тут ужо я i яе за шыварат пацягнуў, i там гэты сом пайшоў праз борт лодкi цягнуцца. Здаваўся бясконцы, мэтар 80 даўжыня. На ўсю лодку. Ну, i хутчэй на яго пападалi, каб ня выскачыў, не пачаў буянiць. Атрымалася, жонка зьнiзу ляжыць, на ёй гэты сом, нагамi яго абхапiла, рукамi. Я яго за жабры, за нос прытрымлiваў адной рукой. I хутчэй на маторы да берагу, пакуль скакаць не пачаў. За такой рыбiнай паляваў некалькi гадоў i не атрымлiвалася. А тут…"




Первоисточник: Салідарнасць