У Еўропе гэтых птушак няма. У нас, баюся, таксама не будзе

Источник материала:

Пішу вам з вёскi з Ушаччыны пра тое, што было ў нас раней, ёсць цяпер i што, баюся, будзе. Прычым — паўсюль.

Дык вось. Вёска наша з усiх бакоў акружана лесам. Таму даўней (асаблiва ў гэту пару) выйдзеш на ганак, а з месца крануцца не можаш. З усiх бакоў даносiцца пявучае балбатанне цецерукоў. Гадоў з 20 ужо я iх не чуў. Нi разу ў жыццi, хоць быў у свой час паляўнiчым, не бачыў глушцоў. Мясцiн жа глухiх побач многа. Што гэта азначае, зразумела, думаю, кожнаму. Не зразумела iншае: мы сталi запрашаць да сябе iншаземцаў са стрэльбамi. У Еўропе, маўляў, цецерукоў, глушцоў даўно няма, таму — прыязджайце, вязiце нам валюту i... страляйце.

Так, валюта нам патрэбна, а птушкi што — не? Знаёмы "аматар прыроды" не так даўно расказваў: на полi, дзе садзяцца гусi, журавы, ён выкапаў акоп, замаскiраваўся i праляжаў, лiчы, цэлы дзень. Пад вечар толькi пашчасцiла — чарада гусей села адпачыць, i ён — дуплетам... За адным падранкам з кiламетр бег. Вось так — ляцелi да нас гусi. І мы iх — сустрэлi. Падчас нерасту нельга, нават па калена, увайсцi ў ваду, а падчас такавання, ды тады, калi птушкi ўжо селi на гнёзды, страляць хiба можна? Людзi маральныя дазволаў такiх, мне здаецца, даваць не могуць.

Уладзiмiр Мiхайлавiч Касцюковiч,

в. Новае Сяло, Ушацкi раён.