Маўчанне — золата

Источник материала:

Менавіта так гаворыць кiтайская народная мудрасць. Не ведаю, цi ў поўнай меры яна адносiлася падчас мiнулых выхадных да беларускай каманды, аднак у яе скарбонку з раней вызначаных першых месцаў сыпалiся медалi самай рознай вартасцi, акрамя залатых. Вiдаць, мы вельмi шмат гаварылi пра тое, чаго вельмi хацелася...

Пасля багатага пятнiчнага "ўраджаю", калi штангiст Андрэй Рыбакоў i кiдальнiк ядра Андрэй Мiхневiч у драматычнай барацьбе заваявалi "серабро" i "бронзу", субота здавалася самым надзейным днём у плане "адмывання" "золата". І прыiскi гэтыя знаходзiлiся на вяслярным канале SY Rоwing-Саnоеing Раrk. Усе нашы позiркi былi скiраваны ў бок старту жаночай адзiночнай гонкi на 2000 метраў, дзе стартавала двухразовая алiмпiйская чэмпiёка Кацярына Карстэн. На жаль, нашых жаданняў аказалася недастаткова, каб мiнчанка змагла паўтарыць подзвiг Атланты-96 i Сiднэя-2000. Падвох Карстэн атрымала ад сваёй даўняй сапернiцы Румяны Нейкавай. На дзвюх папярэднiх алiмпiядах Румяна станавiлася прызёркай, займаючы, праўда, месцы, рангам нiжэйшыя, чым Кацярына. I вось настаў час вяртаць даўгi. Так сплыла першая надзея на "золата".

Фiнальны заезд жаночых лодак-двоек распашных на 2000 м, дзе стартавалi нядаўнiя чэмпiёнкi свету-2007 у Мюнхене Юлiя Бiчык i Наталля Гелах, таксама пакiдаў аптымiзм на вышэйшую прыступку п’едэстала для беларусак. Праўда, запознены старт даволi працяглы час стрымлiваў наш экiпаж на другой пазiцыi. А ўжо на фiнiшы iх накацiлi амерыканкi. I зноў — "бронза". Пасля такой развязкi беларускi экiпаж нават не стаў каментаваць у мiкс-зоне сваё выступленне. Праўда, потым страсцi крыху ўлеглiся i на iх тварах нават з’явiлася ўсмешка, што азначала: "бронза" — дык "бронза". Жыццё ж працягваецца.

Суботнюю вячэрнюю праграму вянчалi кiдальнiцы ядра, дзе з аб’ектываў вiдэа- i тэлеаператараў не сыходзiла беларуска Надзея Астапчук, нядаўняя пераможца турнiру серыi Гран-пры ў Стакгольме. Максiмум, што атрымалася ў Астапчук у пятай спробе — кiдок на 19,86 м, якi ў рэшце рэшт аказаўся бронзавым. Намнога раней задачу па заваяваннi сярэбранага медаля вырашыла яшчэ адна беларуска Наталля Мiхневiч. У другой спробе яна запусцiла снарад на 20,28 м, чым застаўбiла за сабой "серабро". Поспеху Наталлi Мiхневiч можна толькi па-добраму пазайздросцiць. Яна змагла дасягнуць такой алiмпiйскай вышынi праз год пасля нараджэння сына.

Субота аказалася не зусiм удалым днём для многiх беларускiх атлетаў у iншых дысцыплiнах. Прадстаўнiкi спартыўнай хадзьбы на 20 км Сяргей Чарноў, Дзянiс Сiмакоў i Iван Троцкi занялi адпаведна 44-е, 28-е i 22-е месцы. Стэндавы стралок Андрэй Герашчанка закончыў сваё выступленне на 34-й пазiцыi. Дэбютантка спаборнiцтваў такога рангу сямiборка Яна Максiмава фiнiшавала на 6-м месцы. Пэўныя надзеi на адзiн з медалёў ускладвалiся на чэмпiёна свету веласiпедыста Васiля Кiрыенку. Аднак у гонцы па ачках беларус не змог праявiць свае лепшыя якасцi, у вынiку фiнiшаваў 5-м...

У нядзелю, здавалася, сам бог загадваў беларусам адкрыць лiк залатым медалям. Як-нiяк у бой уступала цяжкая артылерыя ў асобах трохразовага чэмпiёна свету Iвана Цiхана i яго пастаяннага калегi-сапернiка Вадзiма Дзевятоўскага. Але... Славенец Козмус ужо ў другой спробе аформiў сабе чэмпiёнства (82,02 м), а нашы малатабойцы Дзевятоўскi (81,61 м) i Цiхан (81,51 м) склалi яму кампанiю на п’едэстале.

У фiнальным заплыве на 50 м вольным стылем выступала беларуска Аляксандра Герасiменя. Яна замкнула васьмёрку.

Мог прыпаднесцi сюрпрыз у стральбе з малакалiбернай вiнтоўкi (50 м, тры пазiцыi) Сяргей Мартынаў, якi з першых выстралаў iшоў у групе лiдараў. Праўда, перадапошнюю i апошнюю серыi мiнчанiн правалiў i заняў вынiковае 34-е месца, прапусцiўшы наперад свайго калегу Вiталя Бубновiча (29-е месца). Адзiн з медалёў высвечваўся ў камандным першынстве сярод шаблiстаў. Праўда, трыа беларусаў у асобах Валерыя Прыёмкi, Дзмiтрыя Лапкеса i Аляксандра Буйкевiча не змагло справiцца з выступленнем-спектаклем iтальянцаў, якiм бы ў тэатры фехтаваць, а не на Алiмпiядзе, i выбыла на шляху да паўфiнала, прайграўшы па ачках — 39:45. Крыху пазней беларусы ў барацьбе за 5-е месца разграмiлi егiпцян.

Першая схватка прадстаўнiцы Беларусi па вольнай барацьбе Вольгi Хiлько стала i апошняй — яна ўступiла 0:5 польскай спартсменцы Монiцы Мiхалiк. Толькi праз суцяшальны заезд змагла прабiцца ў чвэрцьфiнал жаночага спрынту наша славутая трэк-веласiпедыстка Наталля Цылiнская. Iмгнення не хапiцца для праходу ў фiнальны забег на 100 м нашай алiмпiйскай чэмпiёнцы Афiн Юлii Несцярэнцы. З вынiкам 11,26 у паўфiнале яна заняла 5-е месца i вымушана была сысцi з дыстанцыi. Прайграла апошнi квалiфiкацыйны матч супраць бразiлiянак наша баскетбольная каманда. Праўда, гэты паядынак ужо нiчога не вырашыў: падначаленыя Анатоля Буяльскага датэрмiнова прабiліся ў чвэрцьфiнал, дзе сёння ў 9.30 па беларускiм часе iх сапернiцамi будуць кiтаянкi.

"Я адчуваю, што апошняя спроба прынесла б мне "золата"..."

Двухразовы пераможца этапаў Гран-пры ў Осака змог унесцi iнтрыгу ў сектар для кiдання молата i да апошняга трымаў у напружаннi ўвесь стадыён.

— Вадзiм, "серабро" Пекiна для цябе — гэта мяжа мараў?

— Не сказаў бы, бо хто адмовiцца ад тытула алiмпiйскага чэмпiёна? Тым не менш лiчу, што другое месца на цяперашняй Алiмпiядзе — гэта псiхалагiчны прарыў, але не задавальненне. Мая гатоўнасць была намнога вышэйшай. Я адчуваю, што апошняя спроба прынесла б мне "золата", але ж молат выбраў сетку...

— Пасля заканчэння спаборнiцтваў ты так спрытна накрыў славенца Прымажа Козмуса беларускiм сцягам i зрабiў з iм круг гонару, што цяжка было сказаць, хто з вас атрымаў перамогу?

— А чаго было саромецца?! Я ведаю Козмуса ўжо даўно. Ды i грэх было не "засвяцiць" наш беларускi сцяг перад шматтысячнай аўдыторыяй. Як-нiяк, а мы з Iванам старалiся, як маглi, i заслужылi, каб Беларусь у свеце ведалi яшчэ больш.

— Зрэшты, для цябе важна выйграць менавiта ў Цiхана?

— Не, безумоўна. У сектары для кiдання молата я заўсёды змагаюся ў першую чаргу з сабой.

— Адчувалася, што ў цябе яшчэ ёсць сiлы. Сказалася добрая аклiматызацыя?

— I гэта таксама. Я вельмi часта выступаю ў Японii, дзе ўмовы надвор’я вельмi падобныя на пекiнскiя. Таму ведаю, што ў такое пекла лепш прыязджаць за дзень да стартаў. А на трэцi дзень ужо назiраецца пад’ём сiлаў.

"Я задаволеная сваiм вынiкам" 

Выступленне на Алiмпiйскiх гульнях Наталлi Мiхневiч у Пекiне можна лiчыць трыумфальным ужо толькi за тое, што спартсменка змагла пасля даволi працяглага перыяду, звязанага з нараджэннем дзiцяцi, не толькi аднавiць свае сiлы, але i зрабiць значны крок на алiмпiйскай нiве.

— Наташа, як ацэньваеш сваё вяртанне ў вялiкi спорт?

— А як вы думаеце? Я вельмi задаволеная сваiм вынiкам (20,28 м) i асаблiва сярэбраным медалём.

— А думкi дабрацца да "золата" не было?

— Якi ж атлет не марыць стаць алiмпiйскiм чэмпiёнам?

— Поспех твайго мужа Андрэя цябе натхнiў на вялiкiя справы?

— А як жа. Падтрымка блiзкага чалавека — гэта тое, што трэба ў такiя моманты. Ведаеце, я знутры адчувала, як за мяне хварэюць мае родныя, блiзкiя, трэнеры, i гэта надавала мне сiлы.

— Сямейную перамогу будзеце неяк адзначаць?

— Думаю, што гэта будзе лепей зрабiць у Мiнску, у коле знаёмых i сяброў. Праўда, без лiшняй пампезнасцi. Як-нiяк, а наш сезон на Алiмпiйскiх гульнях не заканчваецца. Таму трэба думаць наперад, як падтрымлiваць сябе ў добрай спартыўнай форме. Для мяне гэта цяпер вельмi важна — трэба ж высока трымаць марку сярэбранага алiмпiйскага прызёра.

"Магло быць i горш"

Iмя беларускай спартсменкi Надзi Астапчук добра вядомае ў знаўцаў лёгкай атлетыкi ўсяго свету. Праўда, свае перамогi ў сектары для штурхання ядра мiнчанка здабывала на мiжнародных спаборнiцтвах самага высокага рангу, акрамя алiмпiйскiх. На Гульнях у Афiнах у яе быў чацвёрты вынiк. I вось — бронза Пекiна.

— З алiмпiйскiм медальным пачынам!

— Дзякуй. Я вельмi рада, што мне ўдалося заваяваць бронзу.

— Што з’явiлася перашкодай для чэмпiёнкi свету-2005 i ўладальнiцы сярэбранага медаля на сусветным першынстве-2007 у Осака пазмагацца за першае месца?

— Я належным чынам не паспела аклiматызавацца — ад таго самаадчуванне было не самым лепшым. Да таго ж у мяне пачало зводзiць нагу. Таму давялося штурхаць снарад на прамой назе.

— Значыць, магло быць i горш?

— Магло. Паглядзiце, якiя шчыльныя вынiкi зараз паказваюць спартсменкi, якiя ўвайшлi ў фiнальную васьмёрку. Практычна кожная з iх магла кiнуць снарад за 19 метраў.

"Алiмпiйская ўзнагарода любой вартасцi — гэта вялiкая перамога кожнага спартсмена"

Выступленнi Андрэя Мiхневiча ў сектары для кiдання ядра заўсёды вызначаюцца пэўнай экспрэсiўнасцю атлета, з-за чаго ён адразу заваёўвае сiмпатыi гледачоў. Сёлетнi паказ алiмпiйскай "моды" на ядро ў Пекiне прынёс мiнчанiну, чэмпiёну свету-2003 у Парыжы, бронзавы медаль (21,05 м).

— Андрэй, напэўна, хацелася ўзнагароды больш высокай вартасцi? Крыўдна, што амерыканец Крысцьян Кантвел абышоў цябе толькi на 4 сантыметры?

— Давайце не будзем забываць, што канадзец Дзiлан Армстронг спынiўся за мной усяго ў адным сантыметры. Так што я задаволены, што ў такой канкурэнцыi змог падняцца на п’едэстал. Бо фiнальны турнiр iшоў у адпаведнасцi з прынцыпам: пан цi прапаў.

— Можна сцвярджаць, што бронзавы медаль для Андрэя Мiхневiча — гэта поспех?

— Ведаеце, любы алiмпiйскi медаль — гэта вялiкi крок наперад. Гэта — перамога.

— Чатыры гады таму, адразу пасля трыумфальнага выступлення на чэмпiянаце свету ў Парыжы, ты аказаўся толькi пятым. Што з таго часу змянiлася ў штурханнi ядра?

— Давайце адразу падкрэслiм, што сусветнае першынство i Алiмпiйскiя гульнi — гэта зусiм розныя спаборнiцтвы. Таму не факт, што дзеючы чэмпiён свету можна трапiць нават у прызавую тройку на Алiмпiядзе. А наконт магчымых змяненняў у штурханнi ядра скажу, што кардынальна нiчога. Змяняюцца хiба толькi спартсмены, i тое з гадамi. А так усё застаецца ранейшым: барацьба псiхiкi, раскрыццё ўнутраных рэзерваў. Плюс, безумоўна, своечасовая адаптацыя да мясцовых клiматычных умоў.

— Напэўна, важнай была падтрымка тваёй жонкi Наталлi, якая днём пазней заваявала ў гэтым жа раздзеле жаночай праграмы "серабро"?

— Безумоўна, падтрымка блiзкага чалавека як нiшто iншае настройвае цябе на станоўчы лад, дадае нейкую дынамiку ў выступленнi.

— А твая заслуга ў яе сярэбраным поспеху ёсць?

— Пэўна, ёсць, бо я таксама думкамi быў у сектары з ёй. Хоць, пагадзiцеся, што ёй было цяжэй, чым мне. Наталля хвалявалася за мяне перад тым, як выступаць.

— Напярэдаднi Алiмпiяды ў Пекiне хадзiла шмат чутак наконт таго, што Наталля Мiхневiч пасля нараджэння сына наўрад цi ў сцiслыя тэрмiны зможа прыступiць да трэнiровак i набраць неабходную форму?

— Людзям жа языкi не завяжаш. Безумоўна, у такiм выпадку чалавеку лепш бы сказаць пару-другую камплiментаў, падтрымаць маральна, а не травiць душу. Таму я бясконца рады за жонку, што яна змагла паказаць сябе як сапраўдны баец на галоўных стартах.

"Я аддала ўсе сiлы, што ў мяне сёння былi"

Роля Кацярыны Карстэн у фармiраваннi залатога фонду беларускай каманды заўсёды была важнай. Праўда, на папярэднiх Гульнях у Афiнах Кацi дасталася серабро, таму выступленне беларускай спартсменкi ў фiнальным заездзе (2000 м) на канале ў Пекiне чакалi з вялiкай надзеяй на вяртанне першага месца. На жаль, ёй не ўдалося вярнуць сабе чэмпiёнскi тытул. Яна заваявала бронзу з рознiцай крышку больш за секунду прапусцiўшы наперад амерыканку Мiшэль Гуерэт i балгарку Румяну Нейкаву.

— Каця, якiя вашы ўражаннi ад гонкi?

— Я аддала для яе перамогi ўсе сiлы, што ў мяне былi, але ж гэтага аказалася мала. Вiдаць, сёння быў не мой дзень. Але ж i бронзавы алiмпiйскi медаль, лiчу, гэта вялiкая ўдача.

— Да гэтага заезду на мiжнародных спаборнiцтвах вы не прайгравалi больш за тры гады...

— Так, пачынаючы з 2005 года, я выйграла ўсе этапы Кубака свету, чэмпiянаты свету. Таму, згадзiцеся, крыўдна прайграваць на адзiным у сезоне старце. Але ж нездарма кажуць, што Алiмпiяда — гэта асобныя старты, якiя нi на што не падобныя.

— Румяна нядаўна заявiла, што яна працягне свае выступленнi ў спорце i мэтанакiравана будзе рыхтавацца да наступнай Алiмпiяды ў Лондане. Вы ж практычна аднагодкi.

— Да таго ж балгарка мая даўняя знаёмая i вельмi добры чалавек. Так i напiшыце: калi Румяна будзе рыхтавацца да Алiмпiяды-2012, то i Карстэн таксама зробiць усё магчымае, каб быць у добрай форме ў блiжэйшыя чатыры гады. Адчуваю, што для гэтага ў мяне яшчэ ёсць сiлы.

"мы яшчэ паваюем"

Фiнальны заезд (2000 м) беларускага дуэта вяслярак — двойкi распашной Наталлi Гелах i Юлii Бiчык чакаўся на канале SY Rоwing-Саnоеing Раrk з вялiкай надзеяй на першае месца. Як-нiяк, а гэтая пара — мiнулагоднiя чэмпiёнкi свету ў Мюнхене i неаднаразовыя прызёры сусветных першынстваў i Алiмпiйскiх гульняў у Афiнах.

Пасля заканчэння гонкi дзяўчаты выглядалi вельмi раздражнёнымi i на размову з прэсай згадзiлiся не адразу. Крыўдна ўсё ж прайграць сярэбраныя медалi кiтайскай пары з рознiцай усяго ў 0,63 секунды (у ролi "адказчыка" выступала Юлiя Бiчык).

— Паказалася, што вы крышку "праспалi" на старце, у вынiку чаго румынкi Жаржэта Андрунашэ i Вiорыя Сузану адразу захапiлi лiдарства, якое не аддалi да канца гонкi?

— Мы з самага пачатку разлiчвалi на такi тэмп, таму гаварыць, што засядзелiся, наўрад цi можна.

— Што можаце сказаць пра вашых сапернiц? Кiтаянкi тут усюды вылазяць як чорт з табакеркi, хоць апошнюю чвэрць дыстанцыi яны праплылi хутчэй за ўсiх — 1:45,93 сек. Румынкi ж традыцыйна моцныя ў акадэмiчным веславаннi?

— Тое, што прадстаўнiкi Паднябеснай тут на ўсе рукi майстры, мы ўпэўнiлiся. Тым не менш кiтайская двойка, якая нас накацiла на апошнiх метрах дыстанцыi — вельмi вопытныя сапернiцы. Сёлета яны некалькi разоў выйгравалi этапы Кубка свету. Што датычыцца румынак, то шапкамi iх не закiдаць. Тая ж Жаржэта Андрунашэ — трохразовая алiмпiйская чэмпiёнка ў пары i двухразовая — у адзiночным веславаннi. Вядома ж, мы нi ў якiм разе не павiнны кiваць на тытулы сапернiкаў. Уступiлi — значыць, нешта не так зрабiлi, як трэба. Магчыма, трэба было па ходу гонкi пераўладкавацца на iншы, больш хуткi тэмп веславання. Але ж чаго цяпер галаву пасыпаць попелам: бронзавы медаль — гэта таксама вялiкi поспех. Тым больш алiмпiйская ўзнагарода, якой бы вартасцi яна нi была — гэта мара многiх спартсменаў. Таму ўзнагароду пекiнскага ўзору можна лiчыць як поспех.

— Сiлы ёсць надалей выступаць?

— Скажу так: мы яшчэ паваюем. Чалавек жа па прыродзе сваёй павiнен iсцi наперад i дабiвацца вынiкаў, як бы цяжка яму пры гэтым нi было.

"Я мару выйграць залаты алiмпiйскi медаль"

Беларускi волат Iван Цiхан ужо на працягу трох апошнiх чэмпiянатаў свету становiцца першым. Таму ўсе яго выступленнi ў балельшчыкаў асацыююцца толькi з перамогай. Праўда, з алiмпiядамi ў беларуса справы iдуць не так гладка. На Гульнях-2000 у Сiднэi ў яго было 4-е месца, на Алiмпiядзе ў Афiнах Цiхан быў другiм. I вось — бронзавы поспех.

— Iван, як ацэньваеш сваё выступленне ў Пекiне?

— Пэўна, вам вiдней. Я ж унутры стадыёна быў, а глядзелi зверху. А калi без жартаў, то бронза — гэта ў некаторай ступенi поспех, бо спаборнiцтвы на алiмпiядах не iдуць нi ў якое параўнанне з iншымi турнiрамi.

— Так ужо павялося, што цябе практычна заўсёды выручалi апошнiя спробы.

— Цяпер не атрымалася. Думаю, што мне не хапiла нейкай свежасцi.

— Магчыма, стаўку трэба было рабiць на першыя кiдкi?

— Можа быць. Хоць абмяркоўваць па гарачых слядах проста. Маўляў, вось калi б так было, то я абавязкова зрабiў вось гэтак i выйграў бы спаборнiцтвы цi прынёс золата на талерачцы. Так не бывае. У спорце не прымальны ўмоўны лад. Маеш тое, што ёсць. Ёсць у мяне сёння алiмпiйская бронза i я задаволены гэтым, бо на ўсё воля Божая. Хоць, няма чаго граху таiць: я, як i кожны спартсмен, марыў бы стаць алiмпiйскiм чэмпiёнам.

— Пэўна, такi шанц у цябе яшчэ будзе?

— Гэта вы пра Лондан? А чаму б i не. Адчуваю ў сабе сiлы выступаць i далей.

— Выступленне калегi Вадзiма Дзевятоўскага, якi "перакiнуў" цябе на 10 сантыметраў, здзiвiла?

— Я заўсёды ведаў, што Вадзiм добры спартсмен i гатовы ў любую хвiлiну сабрацца. Таму вельмi рады, што яму ўдалося выйграць "серабро".

— Што далей, якiя планы?

— Адкажу па-фiласофску: прыняць дастойна тое, што ёсць, i iсцi працаваць далей.