Thе Timеs склала спiс самых вядомых палiтыкаў-п’янiц

Источник материала:

Украiне пагражае новая хваля скарачэнняў, лiчаць у Дзяржаўнай службе занятасцi. Увесну на рынку працы могуць апынуцца 2 млн супрацоўнiкаў, якiя пакуль працуюць у рэжыме няпоўнай занятасцi. Аналiтыкi чакаюць масавых скарачэнняў у прамысловасцi, гандлi i сферы паслуг.

Сваiмi п’янымi выхадкамi праславiўся, напрыклад, брытанскi мiнiстр замежных спраў шасцiдзясятых гадоў Джордж Браун. Калi верыць слыху, то аднойчы падчас афiцыйнага прыёму ў Перу Браун запрасiў патанчыць нейкую асобу ў фiялетавым. На гэта быў адказ: "Не, па-першае, вы п’яны. Па-другое, гэта не вальс, а нацыянальны гiмн Перу. А па-трэцяе, я не жанчына, а архiбiскуп Лiмы". Пазней мiнiстр у нецвярозым стане накрычаў на прэм’ера i неўзабаве падаў у адстаўку.

У любым выпадку, брытанцу далёка да расiйскага прэзiдэнта Барыса Ельцына. Расiйскi лiдар аднойчы быў настолькi п’яны, што не змог выйсцi з самалёта падчас вiзiту ў Ірландыю, у iншы раз спатыкнуўся на сцэне, а неяк — i зусiм спрабаваў дырыжаваць ваенным аркестрам.

Уiнстан Чэрчыль паводзiў сябе значна больш стрымана, але таксама не цураўся алкаголю. Перад адпраўкай на англа-бурскую вайну ён узяў з сабой 18 бутэлек скотчу, 36 бутэлек вiна i 6 бутэлек брэндзi. За ўсю сваю палiтычную кар’еру ён не адмаўляўся ад алкаголю, хоць у яго было строгае правiла: нiякага моцнага алкаголю да сняданку. У канцы жыцця ён заўважыў: "Я атрымаў ад алкаголю больш, чым ён ад мяне".

Прыхiльнасць да выпiўкi была не самой дрэннай рысай прэзiдэнта ЗША Рычарда Нiксана, хоць i прычыняла клопаты супрацоўнiкам яго адмiнiстрацыi. Брэнт Скоўкрафт, яго памочнiк, успамiнае, што ў разгар араба-iзраiльскай вайны 1973 года на тэрмiновы начны званок п’яны ў вусцiлку Нiксан адказаў: "А мы можам iм сказаць "не"?"

Калi ва ўсiм свеце iдзе барацьба з п’янымi кiроўцамi, то ў Аўстралii падумваюць аб праверцы на алкаголь для палiтыкаў. Гэтая прапанова не пазбаўлена падстаў: прэм’ер-мiнiстр Кевiн Рад у 2007 годзе засвяцiўся ў нью-йоркскiм стрыптыз-бары, а яго папярэднiк Джон Говард прызнаў, што выступаў перад парламентам, выпiўшы "пару бутэлек паўднёвааўстралiйскага чырвонага".

Брытанскi прэм’ер пачатку мiнулага стагоддзя Герберт Генры Асквiт i зусiм меў мянушку "Пад мухай", паколькi выпiваў рэгулярна i на працягу амаль усяго жыцця.

Складальнiкi рэйтынгу ўлiчвалi некалькi фактараў: жыхары той або iншай краiны павiнны мець магчымасць вольнага выбару; яе ўрад павiнны быць эфектыўным, невялiкiм i сумленным; для "бедных" краiн галоўнай мэтай павiнна быць павышэнне дабрабыту, а для "багатых" — паляпшэнне якасцi жыцця насельнiцтва; клiмат i стан навакольнага асяроддзя ўплываюць на ўзровень шчасця; аснова росту эканомiкi — вольнае прадпрымальнiцтва i таму падобнае.

У першую дзясятку рэйтынгу дзяржаў, дзе жыць лепш за ўсё, увайшлi: Аўстралiя, Аўстрыя, Фiнляндыя, Германiя, Сiнгапур, ЗША, Швейцарыя, Ганконг (фармальна — адмысловы адмiнiстрацыйны раён Кiтая), Данiя i Новая Зеландыя. На апошнiм, 104-м месцы, апынуўся Емен.

У постсавецкiх дзяржавах найбольш прыемнае жыццё ў жыхароў Эстонii, якая заняла 36-е месца, падзялiўшы яго з Уругваем. Латвiя на 41-м месцы (разам з Венгрыяй), Казахстан — на 56-м, Расiя — на 57-м, Украiна — на 68-м (разам з Македонiяй), Узбекiстан — на 80-м (разам з В’етнамам), Малдова — на 83-м (разам з Гандурасам).

Для параўнання, Францыя i Вялiкабрытанiя — на 14-м месцы, Iзраiль — на 20-м, Iталiя — на 25-м, Кувейт — на 30-м, Тайланд — на 35-м, Бразiлiя — на 43-м, Саудаўская Аравiя — на 45-м, Кiтай — на 54-м, Венесуэла — на 58-м, Турцыя — на 61-м, Iндыя — на 70-м.