Спадарыня... Дазвольце ёй застацца!

Источник материала:

Найперш хачу зазначыць, што ўжо вельмi даўно не чытаў газетных артыкулаў з такiм задавальненнем! Дзякуй! Асобны — за расшыфроўку СМІ, сродкаў, якiя сёння i сапраўды iнФАРМУЮЦЬ велiзарную колькасць людзей. А потым яна, гэта колькасць, ужо "СФАРМАВАНАЯ" смела iдзе ў наступ. Ды хоць на што. У тым лiку i на спрадвечныя нашы каштоўнасцi...

Я па адукацыi "фiзiк", са слоўнiкамi справы нiколi не меў. Напэўна, таму ў артыкуле прывёў бы цытату са старабеларускай пра слова спадар. Вы пiшаце, што яно фiксуецца, пачынаючы з 1407-га года? Атрымлiваецца — тады нашы прашчуры разумелi, што такое слова, збiралi iх, запiсвалi, тлумачылi сэнс, а нам, iх нашчадкам, абы павыкiдваць. Сумна.

Вы пiшаце, што хацелi б пачуць як словы падтрымкi, так i словы пярэчання? Апошнiх у мяне няма.

...8 красавiка на працу патэлефанаваў муж, сказаў, што "Звязда" сёння пiша, быццам адсоткi — слова ўкраiнскае i нам непатрэбнае, як i ходнiкi, дамова... Разанула па сэрцу: зноў, значыць, напад на родную мову за яе беларускасць, за яе адметнасць. А так жа радавалi адсоткi ў апошнiх нумарах, як i знiжкi, як i канчатак — яў (магчымасцяў, асаблiвасцяў)!..

I вось у руках газета... Божа, дзякуй, што ў нас ёсць каму разумна, талкова, даходлiва на цудоўных прыкладах i параўнаннях, абапiраючыся на генiяў беларускага слова давесцi, што мова наша багатая на словы, словы трапныя, гаваркiя, да таго ж мiлагучныя, напеўныя. Калi ў газеце ёсць такая адданасць iм, шчырасць успрымання, глыбiня разумення ды ў неадрыўнасцi з цiкавымi артыкуламi — газета з гэтай мовай будзе жыць i будзе даваць сiлы падпiсчыкам — для жыцця i павагi да сябе.

...Рускi пiсьменнiк К. Паустоўскi пiсаў: "Сапраўдная любоў да сваёй краiны немагчыма без любовi да сваёй роднай мовы. Чалавек абыякавы да сваёй мовы — дзiкун. Абыякавасць да мовы тлумачыцца поўнай абыякавасцю да мiнулага, сучаснага i будучага..."

Я жыву ў сталiцы. На беларускай мове чую толькi назвы прыпынкаў, калi недзе еду. А паколькi ўжо на пенсii, — еду рэдка. Атрымлiваецца, як нi страшна гэта гучыць, што жыву сярод... каго?

Не разумею, як можна забыць сваю мову, мову, на якой мацi спявала табе калыханку, на якой яна размаўляла, на якой некалi сам сказаў свае першыя слоўкi? Забыць — гэта значыць, вырачыся, здрадзiць.

Балiць душа, гледзячы на здзекi над роднай мовай. А яна ж у нас, як музыка. Толькi прыслухайцеся — вясёлка, праменьчык, карункi, валошкi, краса... Мы цураемся iх, мы нечага чакаем.

Спадарства, пакуль не позна, давайце пачнём з сябе — давайце размаўляць, чытаць i думаць па-беларуску. Пакуль не змерлi.

Першы раз на сайце "Звязды"...

Цi ёсць у вас форумы, дзе можна абмеркаваць той цi iншы артыкул? Хацелася б выказацца наконт "Спадарынi...". Поўнасцю згодна з аўтаркай. I наогул усе тыя словы, якiя для многiх чытачоў чужыя i нязвыклыя, для мяне — родныя, пяшчотныя, мiлыя. Не ведаю нават, чаму... Можа ў мяне больш моцная генетычная памяць.

I яшчэ, для песiмiстаў. Беларуская мова жыве ў сэрцах значна большай колькасцi людзей, чым iм здаецца. А тое, што многiя гавораць па-руску, то гэта з прычыны абставiнаў: мой сын вымушаны ў ВНУ вучыцца па-руску...

Хочацца спадзявацца, што яны не апошнiя. Пiшыце.