Бярозка... выхавальнiца

Источник материала:

Пісьмо ў нумар

Іду неяк раз у краму. Побач з тратуарам своеасаблiвы скверык — роўныя радочкi дрэў. У скверыку стараваты чалавек i гадоў сямi-васьмi хлопчык. Вiдаць, дзед... Гуляе з унукам.

Праўдзiвей, безумоўна ж, гуляў, забаўляўся малы: падскокваў то да аднаго, то да другога дрэўца, хапаўся аберуч i павiсаў, прыгiнаючы аж да зямлi. Дзядуля ўсмiхаўся, вiдаць, любаваўся спрытам унука.

Я прыпынiўся, хацеў паўшчуваць iх — асаблiва старога — за тое, што дазваляе дзiцяцi такую бязглуздую гульню. Але... не паспеў — чарговае дрэўца хруснула i, надломленае, вершалiнкай панiкла да зямлi. Дзед аж рагатнуў ад задавальнення. А ў мяне... не павярнуўся язык яму нешта сказаць. Я хуценька вярнуўся дамоў, узяў чыстую анучку, намачыў яе вадой, каб не так сушыла месца надлому, i праз хвiлiны ўжо быў ля бярозкi, падняў яе i стаў туга перавязваць. Унук перастаў дурнiцца i неяк недаўменна пазiраў на мяне. Моўчкi глядзеў i дзед. Потым пакруцiў пальцам ля скронi, узяў за руку ўнука i сышоў. Ён.

...А я цяпер кожны раз, калi праходжу па тым тратуары, абавязкова гляджу на сваю бярозку. I дзiўна — прайшоў амаль год, а нiводнага дрэўца ў гэтым скверыку, дзякуй Богу, не зламана, не пашкоджана. Можа бярозка сваёй белай павязкай, як знакам бяды, саромiць, стрымлiвае свядомых i несвядомых вандалаў?

Вось толькi ствол у выхавальнiцы цяпер не стройны: верхняй сваёй палоўкай яна нахiлiлася ўбок, да... майго дома.

Можа, кланяецца яму? А мо проста пакрыўдзiлася на людзей i адвярнулася.