Чук i Гек прывезлi ў Iвянец маленькую радасць

Источник материала:

Артысты — дзецям

— Насамрэч мы збiралiся наведаць Iвянецкi дом-iнтэрнат вельмi даўно, — расказвае Ксенiя, адмiнiстратар гурта i жонка Дзiмы Фамiча (Гека). — Я некалi працавала з гэтымi дзецьмi: вазiла iх за мяжу, прывязалася, пасябравала, i вырашыла, калi з’явiцца такая магчымасць, абавязкова прывезцi да iх артыстаў. Але ж, ты ведаеш, з творчымi асобамi складана прытрымлiвацца дакладных планаў: то клiпы, то гастролi... Карацей, наша сустрэча ў Iвянцы пераносiлася 5 разоў, i я баялася, што дзецi стомяцца чакаць i расчаруюцца.

Дадзенае абяцанне ўсё ж было выканана, няхай i са спазненнем. Цi не палова выхаванцаў дома-iнтэрната выйшла на прыпынак сустракаць Ксенiю, Чука з Гекам, трамбанiста «Лепрыконсаў» i прадзюсара з цэнтра «Вегас студио». Вялiкай дружнай кампанiяй правялi гасцей у дом, паказалi, як жывуць. Цукеркi, печыва, iншыя дробязi прынялi з радасцю, а за аўтографамi любiмых артыстаў на плакатах ледзьве не ў чаргу выстраiлiся.

— Аказалася, што ў адной дзяўчынкi якраз у той дзень, калi мы прыехалi, быў дзень нараджэння, — узгадвае Дзiма Фамiч—Гек. — Мы яе павiншавалi, сфатаграфавалiся разам, i тут астатнiя дзецi пачалi навыперадкi крычаць: «I ў мяне сёння дзень нараджэння! I ў мяне!».

Дарэчы, дзецi з Iвянца не толькi чужой творчасцю натхняюцца (многiя хiты «Чука i Гека» ведаюць на памяць), але i самi могуць пахвалiцца сваiмi творчымi дасягненнямi. Напрыклад, адна з дзяўчынак заняла першае месца на чэмпiянаце па танцах на iнвалiдных калясках, што праходзiў нядаўна ў Мiнску. I ўсё ж выхаванцам дома-iнтэрната не хапае — не, не ўхваленняў за поспехi i не цукерак, а цёплых чалавечых стасункаў. Некаторых iнтэрнатаўцаў забiраюць на лета бацькi, iншыя традыцыйна ездзяць на адпачынак i аздараўленне за мяжу; але ўсё адно сяброў, асаблiва ў дзяцей-iнвалiдаў i дзяцей з асаблiвасцямi псiхафiзiчнага развiцця, нiколi не бывае многа. Таму сталiчныя «людзi з тэлевiзара» вырашылi адным вiзiтам у Iвянец не абмяжоўвацца.

— Уражаннi ад паездкi складаныя, — дзелiцца Павел Сыраежкiн—Чук. — Але галоўнае, што мы пабылi з гэтымi дзецьмi, паразмаўлялi з iмi, i не засталося цяжкага адчування няёмкасцi, прыгнечанасцi. Ёсць задавальненне ад зробленай добрай справы, i разуменне, што яе трэба працягваць. Таму мы пакiнулi дзецям свае тэлефоны, каб тэлефанавалi i дасылалi паведамленнi, запiсалi, у каго яшчэ калi днi нараджэння, i абяцалi зноў прыехаць. Магчыма, у чэрвенi. Вось дапiшам альбом — i будзе што прывезцi!

— I калi нехта яшчэ з артыстаў захоча да нас далучыцца, — дадае Дзiма Фамiч, — то мы толькi «за».

...Шырокамаштабная дапамога i падтрымка на дзяржаўным узроўнi дзiцячым дамам усiх тыпаў, школам-iнтэрнатам, дзiцячым бальнiцам i iншым падобным установам — гэта выдатна i гэта павiнна быць. Але павiнны быць i такiя не прызначаныя «зверху», нефармальныя паездкi — музыкантаў, спевакоў, акцёраў, пiсьменнiкаў, грамадскiх дзеячаў, прадпрымальнiкаў (чаму не?). ...Толькi, прашу вас, не называйце гэту справу шэфствам або дабрачыннасцю. Няхай лепш гэта будзе гiсторыя новага трывалага сяброўства.