НЯВЕСТА ДЛЯ "БЫДЛА"

Источник материала:

— Я ненавiджу п’яных мужыкоў! І чаму, калi я вяртаюся стомленая з работы, заўсёды чапляецца быдла ў аўтобусе! Я баюся iх, яны могуць што-небудзь зрабiць са мной, яны давядуць мяне! — калоцячыся ад страху i крыўды, дзялiлася са мной сяброўка.

— А мне сёння п’яны мужчына ў тралейбусе Ясенiна чытаў. Прыгожа так чытаў. Як размаўляе — п’яны, а як вершы чытае — светлая галава. Мне ўжо выходзiць трэба, а ён усё прасiў: "Ну, яшчэ адзiн прыпынак, калi ласка... Я Вам Фета i Маякоўскага пачытаю..."

Мой нечаканы адказ супакоiў сяброўку, але здзiвiў.

— У цябе ёсць нейкi спецыяльны падыход да iх?

— Не (усмiхаюся), проста я ведаю iх сакрэт...

Назаўтра мы разам ехалi з працы. Як i прадказала сяброўка, з намi ехала "быдла". Брудныя, неахайныя, яны лаялiся матам, грубiянiлi пасажырам. Вырашылi выпiць пiва. Адкрыць бутэльку, безумоўна, трэба было аб ручку крэсла. Жанчына, якая сядзела ў тым крэсле, яшчэ не паспела адчуць, што яе чакае. А пасажырам надукучыла сварыцца з "быдлам". Нiхто не звяртаў на iх увагi. I бедная жанчына мусiла быць аблiтай хмелевым напоем, калi б не...

— Асцярожна, вы зараз запэцкаеце даме палiто. Не адкрывайце так. Калi ласка, — спакойна i тактоўна прамовiла я, быццам бы звярнулася не да "быдла", а да роднага бацькi.

Яны не адразу зразумелi, што гэта да iх.

— Калi ласка, — я паўтарыла.

Менавiта гэта слова, як я i разлiчвала, iх уразiла больш за ўсё. Далей пайшлi размовы, спробы знаёмства, пытаннi, камплiменты. Пiць пiва больш нiхто не збiраўся. Мне саступiлi месца.

— А вы (яны ў адказ таксама гаварылi мне вы!) часам не веруючая? — запытаўся Сяргей.

— Што вы маеце на ўвазе? — зразумеўшы падазрэнне, пытаннем на пытанне адказала я.

— Ну, вы верыце ў Бога цi не?

— Так, веру.

— I ў царкву ходзiце?

— Так, хаджу.

— У баптысцкую, напэўна! — амаль што апраўдалiся яго падазрэннi.

— У праваслаўную.

— I што, анiякiх сектаў?

— Анiякiх.

— Дык вы iдэальна мне падыходзiце! Вось такую жонку я шукаў! Юра, дай хутчэй асадку.

— Я не знаёмлюся ў аўтобусах: можаце не шукаць.

— Глянь ты на яе: нумар не дае, iмя не дае, бутэльку адкрыць не дае! А такая выдатная!

Зразумеўшы, што я ўпартая, мужчыны не сталi настойваць i псаваць адносiны. Мы працягвалi размову незнаёмых пасажыраў.

— А мой дзед Брэсцкую крэпасць абараняў. У музеi вiсiць. Я сам бачыў, — з дзiцячым захапленнем расказваў Сяргей. — Герой быў. Толькi "Героя" яму чамусьцi не далi. Як хавалi, дык мы, унукi, медалi яго неслi. Я нёс цэлую падушку. I Светка несла. Шмат медалёў было. Ён у музеi вiсiць... Што iржэш, дурань (да Юркi)? Такiх, як мы з табой, там не вешаюць. Афганцы там не патрэбны, бо музей Вялiкай Айчыннай вайны... Ды i без музеяў мы нiкому не патрэбны. Бачыш, i дзяўчыне непатрэбны.

— На асадку, — пашкадаваў сябра Юрка.

— Ды навошта мне твая асадка! Дай лепш пiва!..

— Мой прыпынак. Прыемна было пагутарыць, — развiтваюся.

Саступаючы дарогу, Сяргей прамовiў з апошняй надзеяй:

— Ну, як вы не разумееце: гэта ж лёс! Ну, дайце тэлефончык!

— Калi лёс, то абавязкова сустрэнемся яшчэ раз, — знайшлася я.

— Ды ведаю, што не сустрэнемся... А маглi б ужыцца. Мне такая жонка патрэбна...

Усю астатнюю дарогу мая сяброўка маўчала. А калi развiтвалiся, не вытрымала:

— Чаму яны так з табой?

— Як так?

— Iнтэлiгентна, не так, як з iншымi? Пра якi сакрэт ты мне ўчора казала?

— Мяне не палохае iх неахайны выгляд, брудныя рукi, непрыемны пах i брыдкаслоўе. Гэта абарончая рэакцыя. Проста я ведаю, што ў iх на гэта ёсць прычына. Застаецца толькi высветлiць, якая.

Праз тыдзень сяброўка расказала мне, што ў парку пазнаёмiлася з бомжам, якi збiраў бутэлькi.

— I ведаеш, у яго сапраўды была на гэта прычына. Ён аказаўся геолагам. Незапатрабаваная прафесiя, нерэалiзаванасць, немагчымасць зарабляць на жыццё, дэпрэсiя i страта ўсяго, што меў... Ён размаўляў са мной iнтэлiгентна.

Цяпер i вы ведаеце сакрэт. Засталося знайсцi прычыну.