Расчасалі вішні шоўкавыя косы…

Пачнём з лірыкі. Такія шчымлівыя вершы выходзяць з-пад пяра сапраўднага паэта, якім і быў Паўлюк Трус. Мне вельмі падабаюцца яго радкі з паэмы “Дзясяты падмурак”. І не толькі таму, што ён мой зямляк, проста вершы цудоўныя. Вы толькі прыслухайцеся да гэтай мелодыкі. Дарэчы, Ігар Лучанок напісаў на яго радкі песню, якую выконвае ансамбль “Песняры”:

Падаюць сняжынкі — дыяменты-росы,

Падаюць бялюткі за маім акном…

Расчасалі вішні шоўкавыя косы

І ўранілі долу снегавы вянок.

Дзесьці ў прасторы празвінелі бомы,

Дацвілі пялёсткі нечае тугі…

І здаецца, зноўку еду я дадому

Пераведаць родных, блізкіх, дарагіх.

Адхінае вечар тонкія мярэжы,

На акне альвасы дагарэлі ў сне,

А ў душы квяцістасць і такая свежасць,

І з вачэй усмешкі сыплюцца на снег…

Можна і далей працягваць гэты паэтычны рад, але памер газетнай паласы не дазваляе гэта зрабіць. А цяпер прыслухайцеся, як гэта гучыць на рускай мове:

Падают снежинки — диаманты-росы,

Падают, белея, за моим окном…

Расчесали вишни шелковые косы,

Уронили долу снеговой венок.

А в просторах где-то бубенцы вздохнули,

Лепестки опали чьей-нибудь тоски…

И мгновенно к дому мысли повернули,

Мне б родных проведать, близких, дорогих.

Отклоняет вечер тонкие мережи,

На окне столетник догорит во сне,

А в душе цветистость и такая свежесть,

Что из глаз улыбки сыплются на снег…

А цяпер пераходзім да прозы:

Крещение — Вадохрышча

пушка — гармата

сумка — торба

кисет — капшук

смета — каштарыс

приют — прытулак

стебелек — каліва

блюдечко — сподачак

младенец — немаўлятка

сильный — магутны.

Ну і досыць на сёння. А заўтра, спадзяёмся, зноўку нешта перакладзём.