«Я зразумела: словы — лухта…»

Сёння звернемся да творчасці знакамітай рускай паэткі Ганны Ахматавай. Прапануем прачытаць верш пад назвай «9 снежня 1913 года». Безумоўна, на мове арыгінала:

Самые темные дни в году

Светлыми стать должны.

Я для сравнения слов не найду —

Так твои губы нежны.

Только глаза подымать не смей,

Жизнь мою храня.

Первых фиалок они светлей,

А смертельные для меня.

Вот, поняла, что не надо слов,

Оснеженные ветки легки...

Сети уже разостлал птицелов

 На берегу реки.

А вось як гучаць гэтыя радкі ў перакладзе на матчыну мову, які зрабіла Таццяна Папова:

Самыя цёмныя году дні

Светлымі мусяць стаць.

Вуснаў пяшчотных такіх тваіх

Словамі не параўнаць.

Толькі, прашу, не ўзнімай вачэй

Ты на мяне, ўгару.

Браткаў вясновых яны святлей,

Глянуўшы ў іх — памру.

Я зразумела: словы — лухта,

Ў шэрані лёгкай галлё...

Ўжо ля ракі птушкалоў разаслаў

Ў снезе сіло сваё.

На гэтым сёння ставім кропку, а ў наступны раз, спадзяюся, зноўку нешта цікавае пашукаем.