Источник материала:

Вёска… Напэўна, у кожнага чалавека ў таямніцах душы захоўваюцца ўспаміны аб невялікім куточку, дзе па-асабліваму ўтульна, і дыхаецца лёгка, і дораг сэрцу родны парог. І хоць у такіх куточкаў зусім розныя геаграфічныя назвы — усе яны падобныя паміж сабой замілавальнымі прыроднымі пейзажамі, асаблівасцямі побыту і простымі, адкрытымі жыхарамі. Тут усе адзін аднаго ведаюць, тут прынята вітаць кожнага сустрэчнага, а да незнаёмцаў праяўляецца асаблівая цікавасць…
…Вось так было і ў Янаўцы, куды днямі накіраваліся ў прэс-тур. Калі ў іншых маланаселеных пунктах раёна нашым журналістам даводзілася пабываць некалькі разоў за год, то аб гэтай вёсачцы мы парадкам забыліся, апраўдваючы сябе тым, што яна не аддаленая, мясцовым жыхарам да райцэнтру рукой падаць, а, значыць, усе перавагі цывілізацыі ім даступныя. А як жа на самай справе?
“Ніякіх заўваг не маем, аўтакрама прыязджае па графіку, неабходныя тавары ў наяўнасці, транспартнае паведамленне наладжана, хоць кожны дзень катайся ў Хоцімск. Для поўнага шчасця толькі ўласнага фельчара не хапае», — выказваюць меркаванні вяскоўцы.

Летам сюды спяшаюцца дачнікі

Янаўку можна назваць мясцовым прыгарадам за тое, што тут пражываюць людзі і працаздольнага ўзросту, працуючыя ў Хоцімску, а яшчэ за тое, што сваёй набліжанасцю да гарпасёлка яна прываблівае дачнікаў. Вось, напрыклад, муж і жонка Саўчанкі практычна перабіраюцца сюды на ўсё лета, каб з галавой акунуцца ў сапраўднае сельскае жыццё. Тут і дапаможная гаспадарка, і агародзік, і хатнія нарыхтоўкі, і паходы ў лес за грыбамі.

Валянціна Іванаўна не ўяўляе сваё лета ў сценах кватэры, лічыць, што на заслужаным адпачынку заседжвацца не трэба, чым больш рухаешся — тым здаравей сябе адчуваеш.
Падобнага меркавання прытрымліваецца і Анатоль Купрыянаў з Хоцімска. Калісьці набыў тут закінуты дом з невялічкай дзялянкай зямлі. Цяпер лічыць сваім абавязкам даглядаць маёмасць і падтрымліваць тэрыторыю ў належным парадку. Прысядзібны ўчастак Анатолю Філіпавічу больш патрэбны не для вырошчвання гародніны, а для размяшчэння дванаццаці сем’яў. І сапраўды працаўніцы-пчолы адчуваюць сябе тут камфортна, аб чым сведчыць іх дружалюбны настрой да гаспадара.
— Пчолы, як жанчыны, калі падысці да іх з ласкай, джаліць не будуць, — жартуе мужчына. — Таму мы з унукам можам спакойна загараць, і не хавацца ад нападу руплівых насякомых пад вопраткай.
— Даўно займаецеся развядзеннем? — пытаемся.