Зоя Белохвостик о «Павлинке»: «Мы ўсе – беларускія жанчыны, дзяўчыны – падобныя да яе. Таму што мы беларускі, перш за ўсё»

Источник материала:

О Купаловском театре и его легендарном спектакле рассказали в проекте СТВ «Свой путь. Расцвет культуры».

Дмитрий Боярович, СТВ:
З якім колерам ў вас асабіста асацыіруецца спектакль «Паўлінка» у палітры ўсёй беларуcкай культуры, беларускага тэатра? 

Павел Латушко, генеральный директор Национального академического театра им. Я. Купалы:
На маё ўражанне, «Паўлінка» – гэта беларускі нацыянальны арнамент. Колер нашага арнаменту на белым фоне. У якім закадавана кніга, якую напісалі нашы папярэднікі, якую чыталі іх паслядоўнікі, якую мы павінны чытаць сёння і перадаць іншым. Гэта колер у гэтым багацці, у гэтым скарбонку нашай нацыянальнай культуры і сусветнай культуры.

Николай Пинигин, художественный руководитель Национального академического театра им. Я. Купалы:
Там ёсць яшчэ вельмі важная рыса. Ён ментальна беларускі. Не толькі ў тэксце. Як яны апрануты, як уіх падзеі развіваюцца. Ментальна беларускі. І, канешне, мы паказваем гэта як узор нашай народнай культуры. На яго вельмі цудоўна ходзяць. Як бы хто не хацеў – на яго ходзяць. У школе вывучаюць. Такі брэнд! 

Дмитрий Боярович:
Які час зараз пражывае Купалаўскі тэатр? Як на яго паўплывала рэканструкцыя?

Павел Латушко:
Сёння можна сказаць, што Купалаўскі тэатр – проста установа культуры, можа, установа адукацыі. Так. Але і не. Гэта значна больш.

Бо фактычна тэатр выконвае вельмі важную місію – місію асветніцтва. Калі хочаце, гэта – фундамент нашай дзяржаўнасці. Бо ўявіць сябе беларускую дзяржаву без нацыянальнай культуры, нашай мовы, без беларускай драматургіі, беларускага паэтычнага, літаратурнага слова, тэатра немагчыма.

Зоя Белохвостик, актриса Национального академического театра им. Я. Купалы:
«Паўлінка» – нездарма так называецца п'еса Купалы. Значыць, яна самая лепшая, самая абаяльная, самая прыгожая, самая рашучая дзяўчына, якая вельмі любіць сваіх бацькоў і паважае іх. Аднак яна нешта пра сябе ведае і вырашае, як ёй жыць далей. Яна тая дзяўчына, якая прыцягвае да сябе моладзь, людзей. Яна вельмі разумная і вельмі таленавітая. Мы ўсе – беларускія жанчыны, дзяўчыны – падобныя да яе. Таму што мы беларускі, перш за ўсё. 

Екатерина Алейникова, актриса Национального академического театра им. Я. Купалы:
Для мяне гэта спектакль пра сапраўднае, самадданае каханне. Якое можа прайсці розныя цяжкасці. А якія – вы можаце пабачыць, калі прыйдзеце да нас на спектакль.