Лепельские медики на передовой в борьбе с коронавирусом. 21.by

Лепельские медики на передовой в борьбе с коронавирусом

25.05.2020 — Новости Общества |  
Размер текста:
A
A
A

Источник материала:

doronevich2
Напэўна, кожны беларус, ды і грамадзяне іншых краін, сочаць у інтэрнэце за інфармацыяй па тэме пандэміі. Часам мы звяртаем увагу толькі на лічбы і не задумваемся над тым, што ёсць сярод нас людзі, якім проста няма часу чытаць гэтыя навіны. Але ім гэта і не трэба. Яны бачаць рэальную сітуацыю на свае вочы. Гэта, канечне, медыцынскія работнікі. Часам мы проста не задумваемся пра іх працу ў гэтыя няпростыя дні?

Давялося пагутарыць з урачом-анестэзіёлагам-рэаніматолагам, загадчыкам аддзялення рэанімацыі цэнтральнай раённай бальніцы Арцёмам Дараневічам. Хочацца адразу прызнацца, што імкнулася шмат часу не затрымліваць урача, бо разумею, што пасля змены хочацца адпачыць.

— Арцём Віктаравіч, на вашу думку, ці змяніліся людзі за гэты перыяд і як змянілася жыццё ўрачоў?

— Адразу скажу, што людзі сталі больш асцярожнымі. Пачалі хадзіць у масках, прымаць меры перасцярогі.

Мы ж, урачы, за гэты перыяд змянілі свой рэжым працы і жыцця. Стараемся толькі па неабходнасці наведваць магазіны, не кантактаваць з людзьмі.

Праца ўрачоў стала больш інтэнсіўнай. Зараз інфекцыйнае аддзяленне цалкам перапрафілявана для пацыентаў з COVID-19. Але тут трэба дадаткова разумець, што і іншыя хваробы таксама нікуды не зніклі. Усе медработнікі зараз жывуць і працуюць у новым рэжыме — падвышанай адказнасці.

artem-doronevich
Хто меў магчымасць, самаізаляваўся. Хтосьці пераехаў на дачу, у іншую кватэру. У самой бальніцы ёсць таксама памяшканне для самаізаляцыі.

— Зразумела, што медыкі знаходзяцца ў зоне рызыкі…

— Так, але мы строга прытрымліваемся інструкцый, здаём тэсты. Адмоўны вынік указвае на тое, што мы ўсё робім правільна.

У размове Арцём Віктаравіч сціпла кажа, што гэта проста іх праца. Але я, як і іншыя грамадзяне краіны, так не лічу. Медыцынскія работнікі зараз на перадавой. Пакуль мы проста старанна мыем рукі і надзяваем маскі ў грамадскіх месцах, яны імкнуцца перамагчы гэты вірус, гатовыя не спаць па начах, каб выратаваць хворых.

— Дапамагае змагацца з гэтым вірусам і камандны дух, які пануе ў нашым калектыве. Мы адзін аднаго падтрымліваем маральна і фізічна. Калі ты прыходзіш на працу і адчуваеш сябе сярод сваіх калег як у сям’і, разумееш, што ўсё можна перамагчы.

Таксама прэзідэнт Беларусі Аляксандр Лукашэнка падпісаў указ, якім для медыкаў, што працуюць з пацыентамі з дыягнаставаным каранавірусам новага тыпу, усталёўваюцца штомесячныя даплаты, звязаныя з напружанай працай.

Арганізацыі і прадпрыемствы раёна таксама актыўна ўдзельнічаюць у аказанні дапамогі ўстанове аховы здароўя ў барацьбе з каранавіруснай інфекцыяй.

Некаторыя шыюць на бязвыплатнай аснове маскі для медыцынскіх работнікаў, іншыя аказваюць спонсарскую дапамогу, купляюць неабходнае абсталяванне, прадметы гігіены.

Таксама Лепельскай ЦРБ у сувязі са складанай эпідэміялагічнай сітуацыяй быў адкрыты дабрачынны рахунак. І, трэба сказаць, людзі адгукаюцца, за што ім вялікі дзякуй.

— У нас дастаткова рэзерваў для аказання дапамогі цяжкім пацыентам. Акрамя гэтага, няма недахопу ўрачоў, апаратуры, ёсць магчымасць назірання за гэтымі пацыентамі.

— Як пацыенты рэагуюць на ўрачоў, у якіх бачныя толькі вочы?

— Калі пацыент упершыню бачыць медработніка ў спецыяльным касцюме, акулярах і рэспіратары, крыху пасуе. Але ўпэўніваем, што ўсё будзе добра, спрабуем наладзіць кантакт, тлумачым, што гэта неабходнасць у цяперашняй сітуацыі.

— Напэўна, складана цэлы дзень знаходзіцца ў такой экіпіроўцы? І шмат часу ідзе, каб яго апрануць…

— Так, але з часам прывыклі. Калі даводзіцца ісці да пацыентаў COVID-19, апранаю супрацьчумны касцюм. Пасля наведвання іх адразу накіроўваюся ў спецыяльны пакой, дзе  здымаю гэтую вопратку, якая потым утылізуецца альбо праходзіць абеззаражванне — залежыць, аднаразовая яна ці не. Толькі пасля гэтага медработнік выходзіць у чыстую зону. Калі трэба прайсці праз іншае аддзяленне, зноў жа апранаем касцюм. Без гэтага нельга.

— Чаму адны пераносяць бессімптомна гэты вірус або ў лёгкай форме, а ў іншых ён можа прывесці да складаных наступстваў?

— Кожны чалавек — індывідуальны арганізм. Загадзя нельга сказаць, як тая ці іншая інфекцыя, у тым ліку каранавірус, канкрэтна, адаб’ецца на дадзеным чалавеку.

Працоўны дзень Арцёма Віктаравіча, як ён кажа, звычайны. А восьмай гадзіне раніцы прыходзіць на любімую працу, прымае дзяжурства ў свайго калегі, з якім адразу абмяркоўвае, як прайшла ноч у аддзяленні. Звычайна, калі што здараецца ўначы, загадчык аддзялення ведае адразу, і тут не важна, што час сну. Далей ідзе абыход палат, агляд пацыентаў і робяцца назначэнні. Часам абыход доўжыцца да самага абеду.

У рэанімацыйных палатах уся абстаноўка па адным тыпе. Розныя толькі пацыенты. Кожны з іх мае свае гісторыю, прычыну, чаму ён трапіў у гэтае аддзяленне. Тут няма «лёгкіх» хворых, усім патрэбна сур’ёзная дапамога. У другой палове дня звычайна адбываецца работа з дакументамі і гутарка з роднымі хворых.

Як кажа мой суразмоўца, распланаваць свой працоўны дзень практычна немагчыма, бо невядома, які пацыент можа трапіць праз хвіліну ў аддзяленне.

* * *

— Пасля дзяжурства еду да сваёй сям’і. Я не баюся іх заразіць, бо заўсёды выкарыстоўваю сродкі індывідуальнай абароны і тым самым клапачуся пра родных. Мы часам можам яшчэ не ведаць, з якім эпідэміялагічным статусам, станоўчым ці адмоўным, трапіў да нас пацыент. Таму трэба прымаць усе меры перасцярогі. Калі прыходжу дадому — зноў жа, мыю рукі, іду ў душ, мяняю вопратку. Я рабіў так заўсёды, нічога не змянілася і цяпер.

Жонка Арцёма Віктаравіча таксама медыцынскі работнік. Спачатку Анастасія Віктараўна працавала тэрапеўтам у Лепельскай ЦРБ, цяпер — кардыёлагам. Ёй таксама даводзіцца быць на дзяжурствах у якасці тэрапеўта, таму з падазронымі на COVID-19 мае непасрэдны кантакт.

У пачатку эпідэміі мой суразмоўца перасцерагаў сваю сям’ю шляхам самаізаляцыі — на пэўны час месцам жыхарства была для яго райбальніца. У Анастасіі Віктараўны ў той перыяд якраз быў водпуск, таму жонка і дзеці не мелі кантактаў з Арцёмам Віктаравічам.

Увесь вольны час мужчына праводзіць ля дома, дзе сумаваць не даводзіцца. Шмат яшчэ трэба дабудаваць, абуладкаваць, прыбраць.

Змена дзейнасці, як кажуць навукоўцы, — лепшы адпачынак. Тым больш, што дом Дараневічаў знаходзіцца ў маляўнічым месцы — на беразе возера Проша. У такім выпадку як без рыбалкі? Усёй сям’ёй з вудамі ідуць да вадаёма, каб паспаборнічаць, хто больш наловіць. І ў гэтай захапляльнай справе не абавязкова выйграюць мужчыны. Заядлай рыбачкай у сям’і з’яўляецца дачка Паліна, але і сын Мацвей не адстае ад сястры.

А вось у жонкі больш душа ляжыць да раслінаводства. Акрамя гародніны — чаго там толькі няма? — на сядзібе шмат розных кветак. На самым пачэсным месцы сярод іх знаходзяцца ружы розных гатункаў, ёсць тут і вельмі рэдкія. З імі Анастасія Віктараўна гатовая праводзіць увесь час.

Яшчэ сям’я Дараневічаў любіць актыўны адпачынак. Як толькі выдаецца добрае надвор’е, спяшаюцца на прыроду. У 2015 годзе, як пераехалі на Лепельшчыну, склалі сабе дэвіз: “Ніводнага дня без новага возера”. За гэты перыяд пазналі амаль усе вадаёмы ў нашым краі. Цяпер у планах па карце аб’ехаць азёры на двухколавых транспартных сродках.

Аказваецца, да 2015 года Арцём Віктаравіч працаваў у Брэсцкай абласной бальніцы ўрачом-анестэзіёлагам-рэаніматолагам, куды прыйшоў пасля заканчэння Беларускага дзяржаўнага медуніверсітэта па спецыяльнасці “Лячэбная справа”.

На заканчэнне Арцём Віктаравіч нагадаў, што пакуль існуе рызыка заражэння, кожны павінен клапаціцца пра сябе, карыстацца сродкамі індывідуальнай абароны і выкарыстоўваць антысептыкі. Урачы — лечаць, але прафілактыка — задача кожнага чалавека.

Даведаліся ў галоўнага ўрача Лепельскай ЦРБ Ільі Шандалесава, колькі захворванняў каранавірусам зарэгістравана ў нашым раёне на сённяшні дзень. З 13 сакавіка бягучага года ў Лепельскім раёне выяўлена 25 захворванняў COVID-19, пацверджаных лабараторна. Адзін чалавек знаходзіцца ў цяжкім стане. У параўнанні з іншымі гарадамі Віцебскай вобласці колькасць захворванняў у нашым раёне не вельмі высокая.

   Таксама даведалася, што пацыент, які раней знаходзіўся ў цяжкім стане і быў падключаны да апарата штучнай вентыляцыі лёгкіх, зараз ужо адчувае сябе добра. 23 дні чалавеку патрабавалася інтэнсіўная тэрапія, але дзякуючы агульным намаганням нашых урачоў хвароба адышла.

Наталля ХРАПАВІЦКАЯ.

 
 
Чтобы разместить новость на сайте или в блоге скопируйте код:
На вашем ресурсе это будет выглядеть так
Напэўна, кожны беларус, ды і грамадзяне іншых краін, сочаць у інтэрнэце за інфармацыяй па тэме пандэміі. Часам мы звяртаем увагу
 
 
 

РЕКЛАМА

Архив (Новости Общества)

РЕКЛАМА


Яндекс.Метрика