Прыз «Зорнага цырка» паедзе ў Вiцебск

Источник материала:

Герой дня

На працягу 8 выпускаў гледачы i журы ацэньвалi выступленнi 12 удзельнiкаў праекта — 6 папулярных у Беларусi персанажаў i 6 людзей самых розных прафесiй. Пасля кожнага шоу адзiн з канкурсантаў, хто атрымаў найменшыя адзнакi ад журы i найменшую падтрымку ад гледачоў, выбываў з барацьбы за галоўны прыз. На фiнальным этапе шоу «адсеялiся» спявачка Алена Грышанава i банкiр Юрый Каштанаў, i кола прэтэндэнтаў звузiлася да трох чалавек: вi-джэй Першага музычнага тэлеканала Люся Лушчык, акцёр Георгiй Волчак i настаўнiк Павел Кежа. Пасля дэманстрацыi iх выступленняў тэлегледачам было дадзена ўсяго паўгадзiны на iнтэрактыўнае галасаванне — але нават гэтага часу балельшчыкам Паўла Кежы хапiла, каб забяспечыць настаўнiку перавагу амаль у 7 тысяч галасоў. Усяго ж Павел набраў 26 785 глядацкiх сiмпатый; за Люсю Лушчык быў пададзены 19 981 голас, Георгiй Волчак атрымаў 8050 галасоў.

Дарэчы, у самога Паўла, паводле яго слоў, не было нiякага прадчування трыумфу, а вось Жоры Волчаку напярэдаднi снiлася, быццам машыну выйграў менавiта Кежа. Цыркавыя прафесiяналы, у прыватнасцi, iлюзiянiст Серж Бандарчук, таксама пагадзiлiся, што перамога дасталася годнаму, бо з усiх канкурсантаў у Паўла Кежы назiраўся найвялiкшы прагрэс — прыступiўшы да праекта адным з самых слабых удзельнiкаў, на фiнiш ён прыйшоў сапраўдным артыстам.

Пераможцу «Зорнага цырка» 29 гадоў, ён настаўнiк вышэйшай катэгорыi. Некалькi гадоў таму Павел Кежа быў нават названы «Лепшым настаўнiкам года». А любiмым педагогам у вучняў — мяркуючы па штотыднёваму прадстаўнiцтву вiцебскiх балельшчыкаў у цырку — застаўся i на цяперашнi час.

Ад першай асобы

— Павел, вiншуем з перамогай! Праўда, вы прызнавалiся, што амаль не верылi ў яе. Лiчылi, што лiдарам стане хтосьцi iншы?

— Калi я трапiў у фiнал, зразумеў, што ўдача на маiм баку i што яна не павiнна ад мяне адвярнуцца. Але перамогi чакаў... напэўна, працэнтаў на пяцьдзесят. Даваў шанц i iншым фiналiстам. (Смяецца). Той чалавек, на каго я асабiста рабiў стаўкi, на жаль, не дайшоў да фiналу — гэта Слава Харанека. Я лiчу, ён быў варты перамогi.

— Калi будзеце прыязджаць з Вiцебска ў Мiнск, каго з былых сяброў-працiўнiкаў па праекту наведаеце?

— Вiдаць, якраз яго, Славу. Мне вельмi прыемна, што гэты чалавек сустрэўся на маiм жыццёвым шляху. Ён такi адказны, шчыры, такi «трудяга»... Яшчэ, магчыма, у цырк зазiрну — артысты запрашалi, маўляў, у любы момант прыходзь, бо гэта твой другi дом. Увогуле, яны — i трэнеры, i артысты, ўсе супрацоўнiкi — вельмi дапамагалi мне i падтрымлiвалi на працягу ўсяго праекта. За што я iм вельмi ўдзячны.

— Вы амаль чатыры месяцы не былi ў школе. Наколькi вы гатовы вярнуцца — засумавалi па вучнях або, наадварот, адвыклi?

— Калi паспеем аформiць машыну (я яшчэ не садзiўся за руль, толькi ключы ў руцэ патрымаў, трэба запоўнiць i ўзгаднiць усе неабходныя дакументы), паеду дадому ўжо заўтра (сёння — Аўт.). Хутчэй бы... Канешне, засумаваў вельмi — i па дзецях, i па калегах. З другога боку, адвык, страшна прыступаць да працы пасля такога доўгага перапынку — гэта нiбыта вяртацца з iншай планеты ў зусiм другi рытм жыцця...