Ранча на Бярэзiне

Источник материала:

Вольга МЯДЗВЕДЗЕВА

Напэўна, трэба мець асаблiвы склад характару, каб вось так, без прамаруджвання ажыццяўляць свае мары. Уявiце сабе. Тры гады таму Мiкалай Бурдзюхiн упершыню ў сваiм жыццi пайшоў на паляванне — на дзiка. Удала схадзiў, загарэўся, але справа не ў гэтым. Сёння ён ужо вядзе перамовы з Рэчыцкiм выканкамам пра арэнду паляўнiчых угоддзяў. Прычым не на пустым месцы — за гэты час Мiкалай Пятровiч купiў дом у вёсцы Гагалi, што за 50 кiламетраў ад Рэчыцы, давёў яго да ладу, а таксама ўчастак, якi выходзiць прама на бераг Бярэзiны, плот паставiў не абы якi, а з лазы — заказаў у мясцовага майстра, зладзiў альтанку, лазню, купель-басейн, летнi душ, прабурыў свiдравiну для пiтной вады, дарожкi насцялiў з дошак, пасеяў газонную траву. Цiха, прыгожа, культурна, а навокал дзiкая прырода — ласi, дзiкi, казулi, слонкi... Гаспадары называюць гэтую сядзiбу на заакiянскi манер — ранча.

I гэта яшчэ не ўсё. Бурдзюхiн дом гэты, якi купiў, зрабiў гасцявым, там два пакойчыкi, пяць спальных месцаў, грубка — атрымалася сапраўдная паляўнiчая заiмка. Для сябе ж пабудаваў асобны, бо не толькi дзеля палявання хочацца сюды прыязджаць — дзеля дзяцей, можа, нават яшчэ больш. У Мiкалая Бурдзюхiна iх чацвёра, а двум малодшым, двайнятам, — па тры гады. Столькi ж, колькi i заiмцы ў Гагалях, i кватэры ў Мiнску, i паляўнiчага стажу... Раней жа ён жыў i справу сваю метызную меў у Рэчыцы. Цяпер у Мiнску займаецца жалюзi.

— Па логiцы рэчаў, мне неабавязкова браць паляўнiчыя ўгоддзi ў арэнду, — разважае гаспадар ранча ў Гагалях. — Паляўнiчаму ўсё роўна, на чыiх землях ён будзе паляваць, грошы паўсюды плацiш аднолькавыя. Тут побач участкi i лясгасаўскiя, i Беларускага таварыства паляўнiчых i рыбаловаў. Я ж магу прадастаўляць сваю заiмку для адпачынку.

Праблема — з замежнымi паляўнiчымi. Восенню, якраз да адкрыцця сезона палявання на пушнога звера, да Бурдзюхiна сабралiся прыехаць сябры з Расii. Але аказалася, што для кожнага з iх як для iншаземца дзень палявання ў любым дзяржаўным лясгасе каштуе каля 100 еўра. Гэта акрамя лiцэнзii на адстрэл, напрыклад, вавёркi, i платы за трафей (заяц — 17 еўра). Атрымлiвалася, што для кампанii з 8 чалавек такое задавальненне каштуе каля 1000 еўра за дзень без улiку дарогi, пражывання i харчавання. Так што паездка не адбылася. Вось калi б у Мiкалая Бурдзюхiна было ўласнае паляўнiчае ўгоддзе, то цану за дзень палявання ён мог бы ўсталёўваць i сам, тую, якая не палохала б замежных турыстаў, цi нават зусiм яе не браць, а мець даход толькi з карыстання ранча.

Бурдзюхiн лiчыць, што толькi раздача паляўнiчых угоддзяў у прыватную арэнду, прычым у спалучэннi з вясковымi сядзiбамi, прывабiць у беларускiя лясы i вёскi замежных турыстаў.

Дарэчы, раён гэты пад Рэчыцай, дзе Бурдзюхiн, а за iм, па яго прыкладу, i яго сябры, стварылi беларускiя ранча, 21 год таму не трапiў пад воблака з радыенуклiдамi, тут i лясы чыстыя, i звер. Ларыса, жонка Мiкалая Пятровiча, гатуе для сябе i малых катлеты з ласяцiны, любяць у гэтай сям’i духмяныя каўбаскi i рулькi з дзiчыны. У лесе запасаюцца ягадамi, грыбамi, лекавымi травамi.

Спецыяльна для дзяцей тут трымаюць немалую гаспадарку: куры, гусi, качкi, дзiкiя качкi, iндыкi, трусы, казёл, козачкi i казляня, бараны, авечкi, ягняты i нават лiса. На днях тут з’явiцца яшчэ конiк. За ўсёй гаспадаркай, домам i дваром даглядаюць памочнiкi, якiя тут i жывуць — мужчына i жанчына. «Гэта людзi, якiм проста не было дзе жыць, — тлумачыць Ларыса Станiславаўна, — а тут яны маюць жыллё, карыстаюцца тым, што дае гаспадарка — яйкамi, малаком, ды яшчэ i заробак атрымлiваюць невялiкi». Памочнiца Наталля (на здымку) — прафесiйны повар, яна цалкам вызвалiла Ларысу ад клопатаў па сустрэчы гасцей i гатаванню ежы. Але галоўны памочнiк Бурдзюхiных — Iгар Галькевiч, уладальнiк звання «Лепшы егер Рэспублiканскага дзяржаўнага грамадскага аб’яднання «Беларускае таварыства паляўнiчых i рыбаловаў». Сёння ён усiм кiруе на сядзiбе ў Гагалях, акрамя таго, разводзiць i дрэсіруе паляўнiчых лаек. На ранча ёсць для навучання сабак спецыяльная лiсiная нара. Калi Мiкалай Бурдзюхiн атрымае ў арэнду ўчастак лесу, то Iгар Галькевiч зноў стане егерстваваць — лес даглядаць. А гэта, пэўна, любiмая справа яго жыцця. Ён калi яшчэ працаваў у таварыстве, то прымушаў паляўнiчых у лес iсцi з... дошкамi, каб у аддаленым кутку зрабiць вальеру для дзiка з вывадкам.

— Лесу патрэбны штодзённы догляд, — тлумачыць мне карысць ад арэнды прыватнiкамi лясных участкаў Мiкалай Бурдзюхiн. — Кармушкi ставiць, прасекi рабiць, загоны, вальеры, браканьерства прадухiляць, племянную работу праводзiць. На жаль, сёння догляд лесу недастатковы. У гэтых мясцiнах было вельмi шмат жыўнасцi. Зараз пануе браканьерства — раён аддалены, лес глухi, а ў таварыства i iншых арандатараў сродкаў недастаткова.

Мiкалай Бурдзюхiн ужо зарэгiстраваўся ў Рэчыцкiм выканкаме як уладальнiк вясковай сядзiбы. У блiжэйшы час збiраецца ўступiць у Грамадскае аб’яднанне «Агра- i экатурызм». Ён яшчэ не вызначыўся з коштам паслуг, якiя будзе прадастаўляць турыстам на сваiм ранча, пакуль што да яго прыязджалi толькi сябры. Але гэтым летам турысцкi сезон у Гагалях будзе адкрыты. Падобна на тое, што Бурдзюхiн з тых людзей, справа якiх не разыходзiцца са словам. Мо таму i мары робяцца дасягальнымi.