Сiла любовi

Источник материала:

Чытач — чытачу

Асабiстае

Ёсць у Іванаўскiм раёне вёска з цiкавай назвай — Яечкавiчы i ў ёй — невялiкая белая хатка. З ранняй вясны да позняй восенi там цвiтуць кветкi. Толькi сышоў снег — яркiя крокусы, потым цюльпаны, незабудкi, пiвонi, гладыёлусы, вяргiнi...

Гаспадыня Валянцiна Мiхайлаўна нiкому не шкадуе нарэзаць букецiк, з радасцю дзелiцца насеннем.

Гэта звычайная i, у той жа час, самая незвычайная жанчына. Звычайная яна таму, што ўсё жыццё жыве i працуе ў вёсцы настаўнiцай пачатковых класаў. А незвычайная таму — што гэта мая Мама.

З маленства, калi iншыя дзецi марылi быць касманаўтамi, лётчыкамi i артыстамi, я ўпэўнена гаварыла: "Буду вучыць дзяцей!" — як мама заходзiць у клас, пiсаць на дошцы крэйдаю, даваць адкрытыя ўрокi, выступаць на семiнарах, канферэнцыях.

Колькi iх было ў мамiным жыццi?! Колькi бяссонных начэй яна правяла, рыхтуючы гэтыя мерапрыемствы! У такiя днi нават я забывала пра гульнi i шаптала малодшаму брату: "Маме нельга перашкаджаць, у мамы семiнар дырэктараў!". Якiя важныя то былi словы! Як я ганарылася мамай! Тады i потым, ужо студэнткай: на занятках выкладчык прапанаваў прачытаць артыкул у часопiсе "Адукацыя i выхаванне". Папрацаваўшы над iм, я ўбачыла прозвiшча аўтара — "Мая мама!". Гэта было яе выступленне на Усесаюзным семiнары настаўнiкаў!

...Сямейную справу працягвае i мой малодшы брат. З дзяцiнства ён цвёрда заяўляў, што нiколi не будзе настаўнiкам, што гэта праца — не для яго. Скончыў ён медыцынскi тэхнiкум, працуе ваенным фельчарам, але цяпер атрымлiвае вышэйшую адукацыю i другая спецыяльнасць яго гучыць горда: "Настаўнiк фiзiчнай культуры". Лёс усмiхнуўся брату: "Ад мяне, маўляў, не ўцячэш!".

А я i не iмкнулася збегчы. З майго дзiцячага жадання вырасла юнацкая мара i пераўтварылася ў рэчаiснасць: вось ужо 9 гадоў я — настаўнiца пачатковых класаў. Шлях мне адкрыла мама, паказаўшы вялiкую сiлу любовi да сваёй працы, адкрыўшы дзверы ў свет дзiцячых мараў i надзей i навучыўшы трымаць сваё сэрца адкрытым. Нiзкi паклон табе, мама!

Я — вельмi даўнi падпiсчык "Звязды" i, можна сказаць, аднагодак яе — з 5 студзеня мне пайшоў 93-i год. Ваяваў, узнагароджаны ордэнамi "Айчыннай вайны" I-й i II-й ступенi, 25 медалямi. У вераснi на Курскай дузе атрымаў скразное раненне грудной клеткi i брушной поласцi, доўга лячыўся. Пасля быў камiсаваны, працаваў, маю ўзнагароды.

Прыкладна такi ж шлях — ва ўсiх маiх равеснiкаў. Яны — гераiчныя людзi! Бо прайшлi праз агонь вайны, не шкадуючы нi здароўя, нi нават жыцця змагалiся з ворагам, падымалi з руiн нашы гарады i вёскi. Яны паказвалi прыклад iншым, жылi i працавалi дзеля дабрабыту нашай Бацькаўшчыны, нашай Радзiмы...

Гэта цяпер многiя гатовы ўтапiць сваё, Богам дадзенае жыццё, у шклянцы гарэлкi, патрацiць яго на тое, каб нагрэбцi паболей грошай ды нагуляцца. У нас былi iншыя мэты.

Вось таму i хачу праз газету павiншаваць усiх, каму больш чым 80, чым 90, з тым, што мы дажылi да гэтага 2009 года, у якiм будзе адзначацца 65-годдзе нашай вялiкай Перамогi!

Здароўя вам, дарагiя равеснiкi! I дажыць да 100!

Ёсць пытанне

Той, хто часта карыстаецца грамадскiм транспартам, не мог не заўважыць, колькi народу курыць на прыпынках, колькi едкага дыму праходзiць у салон з кабiны, калi смаляць кiроўцы. Атрымлiваецца, што курцы губяць не толькi сваё здароўе, але i наша.

Колькi ж можна паўтараць, што адна кропля нiкацiну забiвае такую моцную жывёлiну, як конь, колькi ж папярэджваць, што выкураная цыгарэта забiрае ў сярэднiм 14 хвiлiн жыцця, што ад нiкацiнавай атруты ў чалавека з’яўляюцца такiя хваробы, як астма, туберкулёз, рак горла i лёгкiх, цэлы рад iншых? Цi не час рабiць нейкiя захады? Няўжо нам мала Чарнобыля? Я прапаную забаранiць курэнне кiроўцам падчас руху аўтобусаў, увесцi сiстэму штрафаў для тых, хто курыць на прыпынках i ў iншых людных месцах. Iначай нiчога ў нас не будзе.