Гурт Lіtesound: Еўрабачанне нам ужо не цiкавае

Валодзя: Дагэтуль у нас быў толькi адзiн танцавальны вопыт — калi харэограф Сяргей Епiхаў пры падрыхтоўцы нумара для "ЕўраФэсту" паставiў некалькi рухаў. А так — раней нiколi не займалiся, таму было вельмi цiкава, хоць i не проста. Складаным было ўсё: ад умення трымаць постаць, асаблiва калi партнёрка невысокага росту, да асобных элементаў у кожным з бальных танцаў.

— Праект наблiжаецца да паўфiналу. Толькi шчыра — крыўдна будзе, калi не пройдзеце далей?

Дзiма: Не, у прынцыпе, сваю патрэбу ў танцах мы пацiху задавальняем. Да таго ж мы ўжо дамовiлiся з нашым выкладчыкам Вадзiмам, што запiшамся да яго, каб займацца далей.

Валодзя: Дамовiлiся так: калi ў паўфiнальную васьмёрку не трапiм — запiсваемся i займаемся "для сябе".

Дзiма: "Танцавальнае Еўрабачанне" — не для нас, бо мы музыканты, робiм сваю справу. Ды i песеннае "Еўрабачанне" таксама, спрабаваць сябе ў адборы больш не будзем, бо гэта зусiм не той шлях, якi мы для сябе калiсьцi выбiралi.

— У мяне такое адчуванне, што за чатыры гады вы проста перагарэлi i стамiлiся?

Дзiма: У самы першы раз мы падалi заяўку хутчэй з цiкавасцi — паглядзець, што будзе. I калi трапiлi ў склад 15 паўфiналiстаў, было ўжо здорава. Другi раз была тая ж сiтуацыя, нават, паколькi ўжо часта гучалi на радыё, прагаласавала вельмi многа людзей, i мы выйшлi на другое месца пасля Дзiмы Калдуна, але ў фiнал не трапiлi. На трэцi раз трапiлi ў фiнал — гэта таксама быў пэўны прарыў, але мы нi на што не разлiчвалi, бо ўсё было досыць прадказальна. А ўжо калi апошнi раз мы аб’ядналiся з Дакотай, было мноства незразумелых пытанняў i нейкiх iнтрыг — яны асаблiва добра адлюстравалiся ў прэсе... I цяпер гэта ўжо нецiкава.

— Калi не "Еўрабачанне", то куды далей? У вас за плячыма ўжо ёсць конкурсы ў ЗША, Кiтаi, Iталii, Малдове...

Дзiма: З часоў першага ўдзелу ў адборы "Еўрабачання" прайшло ўжо тры гады. I я ў вынiку зразумеў, што самае важнае — выступаць для сваёй аўдыторыi, знаходзiць слухачоў. Гэта сапраўднае задавальненне. А конкурсы... Увогуле, самы лепшы конкурс, якi можна прыдумаць, — гэта продаж дыскаў, тое, што рэальна цiкавiць людзей.

Валодзя: Зробiм маленькае рэзюмэ — конкурсы разлiчаны на тое, каб арганiзатары змаглi развесцi ўдзельнiкаў на грошы, а прадзюсары падзялiлi прыбыткi. Думаю, мы хутчэй свой конкурс арганiзуем, каб не ўдзельнiчаць у падобных...

— Зусiм нядаўна адбылася прэзентацыя вашага альбома "Going to Hollywood". Чаму так доўга чакалi? Дыск выдадзены ў снежнi, а канцэрт адбыўся ажно ў сакавiку.

Дзiма: Альбом — гэта таксама частка раскруткi артыста. I мы хацелi, каб наша прэзентацыя была чаканай падзеяй, святам для людзей, якiя збяруцца. А для гэтага трэба было, каб людзi паслухалi ўсе песнi з альбома ДА канцэрта.

Валодзя: З 11 песень на дыску усяго 6 былi апублiкаваныя загадзя. Атрымлiваецца, калi б прэзентацыя адбылася ў дзень выпуску альбома цi ў найблiжэйшы час, то палову канцэрта слухачы не ведалi б, чаго чакаць.

Дзiма: А так было вельмi прыемна, што на гэты канцэрт-вечарынку прыйшло больш за тысячу чалавек. Гэта для нас вялiкi поспех. Людзi ведалi словы песень, падпявалi на ўвесь голас — гэта цудоўна!

— Дату 8 сакавiка абралi наўмысна?

Дзiма: Арганiзатары ўгаварылi. Да таго ж лiчыцца, што гэта падыходзiць пад стылiстыку альбома — хоць нас слухае i вельмi многа мужчын, але звычайна такую музыку пазiцыянуюць як "дзявочую".

— Я проста думала, што канцэрт вы прымеркавалi да дня нараджэння Дакоты — Рыты Герасiмовiч...

Дзiма: Мы яго адсвяткавалi ў ноч з 8 на 9 сакавiка. Уручылi падарунак непасрэдна на сцэне, падарылi ёй кветкi i духi.

— Дарэчы, вельмi многа было размоваў наконт вашага дуэта — маўляў, гэта пiар-ход; але вы сцвярджалi, што насамрэч сябруеце i збiраецеся яшчэ запiсваць разам песнi. Будзе штосьцi?

Дзiма: Намячаецца.

Валодзя: Проста мы не вельмi любiм загадзя расказваць пра планы, бо яны могуць сарвацца...

— Акрамя дуэта з Дакотай, многiя адзначылi ваша сумеснае выступленне з Анатолем Ярмоленкам. Якiя ўражаннi ад працы з заслужаным артыстам Беларусi?

Дзiма: Мы былi вельмi ўсцешаныя, што выпаў такi гонар — спяваць з Анатолем Ярмоленкам. Да гэтага з кампазiтарам Валерыем Галаўко мы запiсалi на рускай мове песню "Наша жыццё", а наступны свой твор — "Зямля маёй надзеi", ён прапанаваў Анатолю Iванавiчу. А той сказаў — гэта добрая патрыятычная песня, але калi я праспяваю адзiн, будзе не той эфект, трэба, каб далучыўся хтосьцi з маладых.

Валодзя: Мне здаецца, сярод сучасных песень пра Беларусь гэта адна з лепшых, што я чуў, бо яна вельмi шчырая. Яна не трапiць у радыёратацыю, бо нельга, каб яна гучала вельмi часта i надакучыла людзям, але нам было б вельмi прыемна на сёлетнiм "Славянскiм базары" зноў выканаць яе разам з Анатолем Iванавiчам.

— Да "Славянскага базару" яшчэ некалькi месяцаў, а дзе ў найблiжэйшы час вас можна будзе пачуць?

Дзiма: У нас былi планы выдаць танцавальную зборку рэмiксаў — магчыма, летам або нават восенню, тут мы не спяшаемся. А ў маi хочам зрабiць паўтор канцэрта, бо вельмi многiя людзi не змаглi на яго трапiць. Хочам наладзiць выступленне дзесьцi ў цэнтры, каб усiм зручна было дабiрацца, таксама ў фармаце начной вечарынкi, канцэрт, а пасля дыскатэка.

Валодзя: Так што, дарэчы, на ўсякi выпадак раiм усiм артыстам не працаваць з Аляксандрам Нiкалайчуком нi пры якiх абставiнах — вельмi несумленны чалавек, якi можа вас падвесцi, вымагаць грошы пад пагрозай зрыву канцэрта.

— Вы спяваеце на англiйскай, рускай, нават на iтальянскай мове дуэт запiсалi... А наконт беларускай не думалi?

Дзiма: Штосьцi ў нас такое было. Летась гiмн "ЕўраФэсту" спявалi на беларускай. Але душа не спявае на гэтай мове, у сэнсе, я вельмi мала яе чуў, мы ж жылi доўгi час за мяжой.

Валодзя: Я дакладна не напiшу вершы на беларускай — бо адчуваю, што не ведаю яе настолькi добра, каб асмелiцца на гэта. Хаця я згодны, што беларуская мова i вершы на ёй гучаць вельмi прыгожа. Таму, калi знойдуцца добрыя тэксты...

Дзiма: Нам ужо нават прапаноўвалi беларускамоўныя тэксты. Але на ўсё патрэбны час, а калi работа "гарыць", робiш толькi першачарговыя справы, усё астатняе адкладваецца на потым.

— Музычная адоранасць — гэта ў вас сямейнае?

Валодзя: Што датычыцца "продкаў", наконт зусiм далёкiх не скажу, а тата быў заўважаны ў музычных колах — лiтаральна з пялюшак знаходзiўся ў закулiссi. Бо дзядуля i бабуля ў нас музыканты.

Дзiма: Дзядуля па бацькавай лiнii, з такiм самым iмем i прозвiшчам, як у мяне, быў даволi паспяховым кампазiтарам на Украiне. Бабуля — харэограф, мама спявала ў хоры i выступала сольна, але сцэнiчная кар’ера ў яе не склалася, бо паступiла ў тэхнiчную ВНУ, i ўсё паступова адышло на другi план. А ў нас, напэўна, гэта жаданне перамагло. I хоць бацькi заўжды хочуць, каб дзецi займалiся справай, аднак калi сваё жыццё бачыш менавiта так, то нiчым iншым займацца не хочацца. (Бацька захапленне сыноў у вынiку не толькi прыняў, але i падтрымаў — цяпер ён дырэктар гурта. — Аўт.)

— Калi ў сям’i ўсё добра, то... чым вам не падабаецца ваша прозвiшча? Чаму выбралi варыянт Кiн замест Каракiн?

Дзiма: Мы калi выступалi ў ЗША, сутыкнулiся вось з чым. Узнiкае праблема, калi называеш сваё прозвiшча амерыканцам. Яны нi запомнiць не могуць, нi паўтарыць. А "Кiн" для iх больш звыклы варыянт, i лёгка вымаўляецца, выклiкае асацыяцыi з "King".

Валодзя: Iмя "Валодзя" таксама выклiкае цяжкасцi — называюць цi Уладзiмiрам, цi Вовам, цi па нiкнэйме Boxter.

— Чым даводзiцца ахвяраваць дзеля творчасцi — вучобай?

Дзiма: Я лiчу вучобу, асаблiва ў школе, самым вялiкiм недахопам сучаснага свету. Мабыць, толькi завочнае навучанне — гэта выйсце для таго, каб усё паспець. Ёсць для пашырэння ведаў разнастайныя кнiгi, энцыклапедыi, камп’ютарныя праграмы, канал Discovery ўрэшце — але калi цябе прымушаюць тупа сядзець на ўроках — гэта жах.

Валодзя: Мы з Дзiмам школу бязбожна прапускалi, але я не шкадую нi аб адным прапушчаным уроку. (Школу, тым не менш, абодва скончылi паспяхова. — Аўт.)

— На тое, каб завесцi сяброў, часу таксама не стае?

Валодзя: Сяброў i знаёмых у нас вельмi многа, складана толькi сказаць, цi сапраўдныя яны. Дакладна найлепшыя сябры — гэта мы з Дзiмам.

Дзiма: Можна доўга дыскусiраваць, што такое сапраўднае сяброўства, але калi мы заўжды разам i ў нас свой асобны свет — напэўна, гэта i ёсць сапраўднае сяброўства. Як, ведаеш, у старых савецкiх фiльмах пра двух байцоў. Мы нiколi не ахвяруем iнтарэсамi кагосьцi з нас дзеля кагосьцi пабочнага.

Валодзя: Стасункi з братам — гэта першаснае, а з сябрамi цi дзяўчатамi — другаснае.

Дзiма: Калi, напрыклад, Валодзева дзяўчына да мяне дрэнна ставiцца, то дзяўчына... iдзе лесам!

— Нягледзячы на такое суровае стаўленне, колькасць прыхiльнiц гурта толькi расце. Як i колькасць дзяўчат, што жадаюць пазнаёмiцца. Якой павiнна быць дзяўчына, каб звярнуць на сябе ўвагу?

Валодзя: Найперш звяртаеш увагу, натуральна, на знешнасць. I на позiрк — але гэта таксама блiжэй да знешнасцi.

Дзiма: У стасунках — абодва не любiм тое, што называецца "разумнiца", калi дзяўчына стараецца паказаць, як добра яна ва ўсiм разбiраецца. Лепш няхай яна будзе, як кажуць, сапраўднай бландзiнкай, чым такой сцярвознай.

— А з прыхiльнiцамi, якiя пiльнуюць пасля канцэрта, знаёмiцеся?

Дзiма: Паколькi спецыяльна знаёмiцца, завязваць стасункi з дзяўчатамi не стае часу... то звычайна так i атрымлiваецца, што самi падыходзяць.

Валодзя: Гэта ж вядомы факт — як сто гадоў таму, так i цяпер, i заўжды, жанчына выбiрае.

— I што вы можаце ёй прапанаваць?

Дзiма: У мяне ёсць абсалютна выразная пазiцыя — я нiколi не дару кветак цi нейкiх там рамантычных падарункаў... Хiба што Дакоце, i то таму, што яна не мая дзяўчына.

— Яшчэ скажы, што ў гаспадарцы вы бездапаможныя...

Дзiма: Не, мы ўмеем гатаваць — напрыклад, стравы кiтайскай кухнi.

Валодзя: Можам шмат чаго зрабiць. Але мяне злуюць адносiны, калi хлопец "купляе" дзяўчыну — падарункамi, паходамi ў рэстаран, упрыгажэннямi цi чым яшчэ, а дзяўчына "расплачваецца" сабой... Мярзота.

Дзiма: Таму найлепшы варыянт — адразу дамовiцца, што кожны можа адказваць за сябе, i другому нiчога не павiнен. Каб не кiдаць адно перад адным панты, а каб стасункi былi цiкавымi для абаiх i ўсё было гарманiчна.