Татка прыедзе...

Источник материала:

На конкурс апавяданняў

Вiктар КАЗЬКО.

Вiталiк зайздросцiў сваiм равеснiкам — у кожнага з iх ёсць бацька. А ў яго няма. Добра быць з мамай, а з бабуляй яшчэ лепей — бабуля любiць i шкадуе яго, нават калi якую шкоду зробiць. Праўда, i мама, калi насварыцца, то пасля прыгорне да сябе i прыгалубiць.

Але Вiталiку хочацца, каб быў татка, як i ў дзяцей. Вунь у Толiка бацька працуе на заводзе. У яго i «Жыгулi» ёсць. Часта Толiка бярэ з сабой, а то i ўсёй сям’ёй некуды едуць. Весела iм. А ў Арцёмкавага таты машыны няма, толькi веласiпед. Дзядзька Грыша працуе ў эсвэка, як ён кажа. Грошай мала зарабляе. Нядаўна на рыбалку ездзiў i Арцёма з сабой браў, паабяцаў вудачку купiць. Яшчэ не купiў, а Арцём ужо хвалiўся: бач, у яго будзе хвацкая вудачка.

А Дзянiсу бацька гульнявую прыстаўку купiў. Дзянiс пахвалiўся ўсiм, паказаў, як ён гуляе, i больш нiкога не запрашае. Сам гуляе.

— А заўтра прыедзе мой татка, — сам не ведаючы чаму, сказаў Вiталiк.

— Якi татка? У цябе ж няма... — запярэчыў Толiк.

— А вось i ёсць!

Яму сапраўды хацелася верыць, што ёсць. Як то няма? Ва ўсiх жа ёсць, i ў яго павiнен быць недзе. А мо якраз заўтра прыедзе?

— Ён доўга быў у адлучцы. А заўтра вернецца i камп’ютар прывязе. Навучыць — i я гуляць буду.

Толiк зноў не паверыў. А Арцём пазайздросцiў. Вочы яго блiснулi iскаркамi цiкаўнасцi:

— А мне можна да цябе заўтра прыйсцi, паглядзець?

— I я хачу пабачыць, — не ўстрымаўся Толiк.

— Прыходзьце, — неяк няўпэўнена прамовiў Вiталiк.

Ён пабег дадому. Увесь вечар гняла трывога: «А цi ж хоць прыедзе татка? От каб прыехаў...».

Есцi не хацелася. Ён лёг, згарнуўся ў клубочак на ложку. Доўга не мог заснуць. А калi задрамаў, здалося, што на стале каля акна стаiць камп’ютар, такi, як ён бачыў у цёткi Кацi ў Пiнску, калi з мамай ездзiў да яе ў госцi. Дзiма iхнi гуляў. Гэтак цiкава! Ранкам Вiталiк яшчэ спаў, калi пачуў голас Арцёма.

— Спiць? — пытаўся той. — А камп’ютар можна пабачыць?

— Якi камп’ютар? — чуўся голас бабы Танi.

— Ну, той, што яму тата прывёз.

— Чый тата?

— Вiталiкаў.

Увайшла i мама ў хату:

— Якi тата? Якi камп’ютар?

Вiталiк хацеў было схавацца пад коўдру. Ды куды дзенешся? У спальню ўбег Арцёмка. Вiталiку горача стала. I ён заплакаў. Моцна, як нiколi. Мама кiнулася да яго, абняла, апавiла рукамi, усяго-ўсяго.

— Сыночак...

Вiталiк не бачыў — адчуў, што i мацi плача. Цiхенька. Некалькi гарачых слязiнак упала яму на шыю.

Сцяпан НЕФIДОВIЧ,

в. Любань Лунiнецкага раёна.