I гучыць паланез...

Источник материала:

Барыс Войцiк — старшыня Востраўскага сельскага Савета — на жыццё не скардзiцца. На тэрыторыi пражывае 2,5 тысячы чалавек. Ёсць i добрыя працаўнiкi, i беспрацоўныя, бо як iнакш, калi некалi ў мясцовым калгасе працавала 600 чалавек, а сёння, у тутэйшага фермера, толькi 100.

У цэнтры Вострава — клуб, будынак Савета ды драўляная царква.

— Папярэдзiў жонку, каб, калi памру, сыграла паланез Агiнскага, — сказаў Барыс Iванавiч, i гэта заiнтрыгавала, а затым выяснiлася адна цiкавая дэталь. Аказалася, што жонка Барыса Войцiка напiсала гiмн прафсаюзаў Беларусi, якi выконваецца на прафсаюзных з’ездах.

— Прыйшла аднойчы дадому, уключыла тэлевiзар, а там конкурс аб’яўляюць, — расказала Iрына Войцiк. — Да гэтага я многа песень стварыла, але спявалi iх толькi свае, мясцовыя. Вось i рашыла прыняць удзел у конкурсе, за адзiн вечар напісала словы i музыку.

На конкурс вылучылi свае творы некалькi дзесяткаў удзельнiкаў, але выкладчыцы музыкi з Вострава саступiлi ўсе, на апошнiм этапе Iрыне Мiкалаеўне прайгралi нават некаторыя прызнаныя кампазiтары.

— Калi Iрына выйграла конкурс, то я сказаў, што свiней ужо буду кармiць сам, смяецца Барыс Iванавiч.

Падчас размовы гаспадыня ўзяла баян нямецкай маркi i пачала спяваць. Гэты баян купiлi адразу ж пасля вяселля — усе грошы на яго аддалi.

— Я заўсёды верыў у яе талент, — сказаў гаспадар, — хоць, калi працаваў старшынёй калгаса, дзялкi Iрына палола нароўнi з усiмi. Пра тое, што музыканту трэба рукі берагчы, неяк i не думалi.

* * *

На пустым месцы рэдка што вырасце. Дзед Iрыны Мiкалаеўны Канстанцiн Дыдышка пры царскiм часе быў дырэктарам школы i з Якубам Коласам меў добрыя адносiны, калi той працаваў на Палессi. Адзiн дзед iграў на скрыпцы, а другi — на кларнеце.

З шасцi дачок Iрына была апошняй i ў музычную школу ездзiла з Лiпска на аўтобусе, а назад, здаралася, вярталася з Ляхавiч, вярталася пешшу, а гэта — трыццаць кiламетраў лесам ды балотам. Аднойчы бацька прадаў карову i прапанаваў купiць палiто, але дачка выбрала баян — свой, маладзечанскi. Кансерваторыi Iрына Мiкалаеўна не заканчвала. У яе дыплом Баранавiцкага музычнага вучылiшча пад першым нумарам. Але гэта было вельмi даўно — сёння ўнучцы Войцiкаў ужо 12 гадоў.

— Бывае, прачнешся ноччу i думаеш, як там з лясгасам дамовiцца наконт штыкетнiка, — працягвае Барыс Войцiк, — ды чуеш, што жонка не спiць, устае i нешта пiша.

— Ноччу лепш за ўсё думаецца, а каб не забылася да ранiцы, даводзiцца запiсваць словы, — удакладняе гаспадыня. — А музыку, вядома ж, пiшу днём.

* * *

Пасля конкурсу на прэс-канферэнцыi Iрыне Мiкалаеўне адзiн журналiст сказаў, што яе гiмн мае падабенства з марсельезай, а нехта намякнуў, што ў чымсьцi пераклiкаецца з паланезам Агiнскага. Такiя параўнаннi можна лiчыць за камплiмент, хоць аўтар прафсаюзнага гiмна — прыхiльнiца сiмфанiчнай музыкi. Моцарт — гэта яе любоў.

...Гаспадыня на развiтанне сыграла паланез, i мне падумалася, што i сапраўды, калi б гэты твор выканалi над труною, то ён замянiў бы слёзы з малiтваю. Але гукi музыкi засталiся ў доме, а на вулiцы старшыня сельскага Савета вярнуўся да сённяшняга дня. I пакуль iшлi да машыны, расказваў аб надзённым.

Ляхавiцкi раён.