Плыць па небе — сінiм бродам

Источник материала:

Убачыўшы жывапiс i пачытаўшы вершы Анатоля Галушкi, я прыйшоў да высновы, што ён дасягнуў пэўнай вышынi ў сваёй творчасцi. Некаторыя свае карцiны Анатоль Мiкалаевiч суправаджае кароткiм вершам. I на мой погляд, гэтыя чатыры радкi цудоўныя.

Раней ён вершаў не пiсаў, але вярнуўшыся пасля сваёй выставы ў Мiнску, напiсаў першыя чатыры радкi. Цяпер у раёнцы яго вершы друкуюцца пастаянна.

Калi такая бяда здараецца на самым пачатку жыцця, у семнаццаць гадоў, то змiрыцца з рэчаiснасцю нялёгка.

— Першыя гады ў маральным плане былi цяжкiмi. А цяпер найперш даймае тое, што не магу сесцi на каляску i праехацца, ды вось каб рукi рабiлi, то зусiм iншае жыццё было б, — расказвае мастак. — Другi пачынае плакацца, што ў яго нешта не так, а я думаю — вось мне б твае праблемы. А сёння я дапазна гляджу тэлевiзар i сплю добра. Паганае ў галаву не лезе.

I творы сведчаць, што ў чалавека светлыя думкi i ясныя намеры.

Карцiны i вершы ў Анатоля Галушкi — адно цэлае, i калi ён пiша карцiну пра лебедзя, якi застаўся адзiн, то i з’яўляюцца адпаведныя радкi. А можа, напачатку нарадзiўся верш, а затым ужо карцiна. Хоць гэта ўжо чыста творчы працэс i нас цiкавiць канчатковы вынiк.

Карцiны i вершы даўно сталi лёсам творцы, як i ложак, на якiм нараджаюцца новыя радкi i палотны. А свет вялiкi, хоць i бачны праз акно.

Можа, чытачу i здаецца, што ў гэтым артыкуле вершаў мнагавата, але iх нiколi многа не бывае, калi яны сапраўдныя, як i карцiны.

— Мне i самому хочацца разнастайнасцi i бывае сумнавата працаваць у адным жанры. I я стараюся займацца не толькi пейзажам, але i маляваць людзей i звяроў. Вось для паляўнiчай гаспадаркi намаляваў 20 карцiн, а аднойчы знаёмая папрасiла напiсаць яе бацькоў на фоне роднай хаты, — расказаў А. Галушка.

Падрамнiкi для карцiн робiць сябра — Iван Ляшко, а ўвесь клопат кладзецца на мацi — Лiдзiю Iванаўну. Яна не толькi дапамагае, але i з’яўляецца самым строгiм крытыкам. Ёй сын прысвяцiў вялiкi вершаваны твор "Наша каляда". А яшчэ ў Анатоля Мiкалаевiча ёсць сястра i тры браты i ўсе ўжо дарослыя. Iх падымала на ногi мацi, бо бацька памёр вельмi рана. Я зразумеў, што сям’я дружная.

Калi здарылася тая трагедыя, то Лiдзiя Iванаўна моцна перажывала, а з часам убачыла, што сын хоць i прыкаваны да ложка, але хiба яго можна параўнаць з тымi, хто шлындаецца ды п’е гарэлку? Яна сваiм сынам ганарыцца. Хоць, напэўна ж, у яго было б зусiм iншае жыццё, калi б не тое купанне ў рэчцы. Жыццё пайшло б другiм накiрункам, але цi было б яно такiм духоўна багатым? Многае, што прапусцiў за гэтыя гады праз сябе Анатоль Мiкалаевiч, у iншых абставiнах нават не прыйшло б у галаву. Верагодна, пра карцiны i вершы ён i не падумаў бы, ды i мой суразмоўца з гэтым быў згодзен.

За што такое пакаранне выпала ўчарашняму вучню?

— У мяне рэлiгiйнага фанатызму няма. Але каб усвядомiць Усявышняга, неабходна найперш зразумець сябе ў гэтым жыццi, у прасторы..., — разважае мастак.

Стаўленне да Прыроды ў яго вельмi цнатлiвае ды i ўся ягоная творчасць працятая ёю.

* * *

Мэтай гэтага артыкула не з’яўляецца крытычны аналiз творчасцi Анатоля Галушкi. Найперш было жаданне пазнаёмiць чытача з гэтым стойкiм i таленавiтым чалавекам.

Сапраўды, як важна ўсвядомiць сваё месца ў гэтым жыццi i як iншым разам мала трэба чалавеку для шчасця. Вось наш герой меў бы яго, калi б мог на iнвалiднай калясцы праехацца хоць бы каля сваёй хаты.

Часта мы маем у жыццi вельмi многа, а нам здаецца, што нас незаслужана пакрыўдзiлi, абышлi i абдзялiлi... Анатоль Галушка не выказаў нараканняў на лёс, магчыма, ён сапраўды адчувае сябе часцiнкай Бязмежнасцi, а можа, прамаўчаў...