Не застудзіся, мама

Источник материала:

Людзей з такiмi лёсамi, як у Ганны Апанасаўны Браткоўскай на нашай зямлi засталiся адзiнкi. Ведаць пра iх абавязаны не толькi родныя дзецi i ўнукi. Падчас нямецкай акупацыi яна цудам перажыла ажно тры карныя аперацыi. Першы раз бяда прый-

шла ў лясную вёску Жылiн Брод на Случчыне ў кастрычнiку 1942-га. Яе спалiлi разам з жыхарамi. Ганне з бацькамi i сёстрамi наканавана было застацца жыць. Сям’я перабралася ў недалёкую вёсачку Беразiнец, але пражыла там нядоўга — 23 лютага 1943 года накатваецца чарговая карная хваля, гарыць i гэтая вёска, i зноў гiнуць у полымi людзi. Гэтым разам бяда не абмiнула шаснаццацiгадовую Ганну, жыўцом згарэлi мацi, малодшы брат i чатырохгадовая сястрычка. Самой ёй давялося пасялiцца ў шалашы пад ляснымi шатамi. Здавалася, горшага ўжо i быць не можа. Але ў чэрвенi 44-га зноў спусташальная блакада. "Сем дзён мы ляжалi ў вадзе варонiцкiх балот не паднiмаючы галавы, пакуль не сцiх свiст куль", — узгадвае Ганна Апанасаўна днi, калi рэшткi людзей са спаленых вёсак шукалi сабе паратунку ў непраходных багнах сярод купiн, мала хто верыў, што будзе жыць. I што будуць яны сведкамi гэтага пекла.

А жыць з гэткай цяжкай i балючай памяццю iм проста наканавана. Крыўда за перажытае i перанесенае, як на злосць, нiколi не праходзiць. Перадаць жа словамi трагедыю тых горкiх дзён немагчыма. I таму замест слоў надыходзiць маўчанне i накочваюцца слёзы. Але Ганна Браткоўская ўсё роўна радуецца жыццю, як можа радавацца мацi i бабуля i нават прабабуля. Бо ў яе чацвёра дзяцей, дзевяць унукаў i два праўнукi. Жыве гэтая сведка жудасных падзей ў вёсцы Шантароўшчына, зусiм побач з тымi мясцiнамi, якiя зведалi нябачнае дагэтуль лiха. На зiму пераяджае да сваёй малодшай дачкi Наталлi (на фотаздымку), улетку зноў поле грады, збiрае ягады, глядзiць унукаў.