Как Нина Есипенко не побоялась пойти в трактористки

“Камсамольскае жыццё – яркая вяха ў маім жыцці. Бацькі хацелі, каб я пасля заканчэння школы вывучылася на медсястру і працавала ў бальніцы. Але я нікуды не паехала, – расказала жанчына. – Маючы ўпарты характар, сказала, як адрэзала: “Камусьці і ў калгасе трэба працаваць!”.  І бацькі змірыліся з тым, што я ўладкавалася на ферму Башні даяркай. Тагачасны старшыня калгаса імя Энгельса Аляксандр Рудоў толькі запытаўся ў мяне:

“Справішся?”.  “Абавязкова, камсамолкі цяжкасцей не баяцца”, – выгукнула я ў адказ.

І Ніна не баялася. Яна з азартам і стараннем узялася даіць кароў. Было цяжкавата, бо даілі тады ўручную.

Але ў Башнях прыйшлося працаваць нядоўга – прыгожую і мілавідную Ніну ўпадабаў механізатар Леанід Епісенка. І праз год вырашылі сыграць вяселле. Старшыня  калгаса Аляксандр Рудоў узяў справу ў свае рукі: “Няхай вяселле будзе камсамольскім, расходы на яго правядзенне бярэ гаспадарка”. Маладыя згадзіліся з такой прапановай. Камсамольскае вяселле гудзела на ўсю вёску. Моладзь спявала песні пад гармонік, танцавала. Ад калгаса Есіпенкам падарылі тады жалезны ложак і круглы стол…

Ларыса ЗАЙЦАВА.

Поўнасцю матэрыял можна прачытаць у №83 ад 26.10.2018 г.