«Магчыма, дзякуючы ёй, Караткевіч пражыў куды больш часу». Какой была жена писателя

Источник материала:

О белорусском писателе рассказали в одной из серий документального цикла «Тайны Беларуси».

«Угоднікам жанчынам ён быў заўсёды». Друзья рассказали о личной жизни Короткевича

Как-то на свадьбу друга Владимир Короткевич приехал не один.

Вячеслав Рагойша, кандидат филологических наук, профессор БГУ:
Я прыходжу аднойчы, ляжыць тэлеграма: «Вызываецеся на глаўпачтамт для разгавора з Брэстам». Ну я і зразумеў, што гэта, відаць, Караткевіч. Думаю, нешта здарылася. Відаць, ён скажа, што не зможа прыехаць. Таму што, можа, нават не тыдзень, можа тры дні да вяселля. Прыходжу. Чую яго голас. Ён звычайна называў мяне, маладога, які і іншых, «Стары». Ну, стары, як жывеш?» Кажу: «Добра. Цябе чакаем. Ты прыедзеш?» «Да, прыеду, але...» У мяне ўжо адлягло ад сэрца: «Прыездеш. А што – але?» «Але не адзін прыеду». Я кажу: «Ну дык, я рады. З кім хочаш». «Я з жанчынай прыеду». Я кажу: «Тым больш! З жанчынай». Ён жа быў халасцяк яшчэ. «Ну, ня знаю, будзе яна маёй жонкай ці не будзе, но вот я прыеду».

Пётр Жолнерович, кандидат филологических наук, доцент факультета журналистики БГУ:
Першыя агледзіны адбыліся на вяселлі ў Вячаслава Рагойшы ў Ракаве. Вось менавіта там пачалі гаварыць яму сябры, што яна не падыходзіць: «Табе трэба другая жанчына».

Яна была эмансіпіраваная вельмі жанчына. Яна, па сутнасці, і чарку брала так, як і мужчыны. Ёй наліваюць у шклянку ці бакал, яна нічога не гаворыць і выпівае гэта самае. Тады яна і ў размове была. І вот неяк яна тост пачала. І адзін: «Гавары па-беларуску, ты ж з Караткевічам. Ён жа беларус і за беларускую мову». Але што я хачу сказаць – любоў творыць немагчымае. Таму што яна з часам, нават скора...

Яны ажаніліся праз чатыры гады яшчэ. Таму што і кватэры трэба было мяняць, і з работай уладкоўвацца. Але яна па-беларуску і гаварыла, і намнога лепш, чым тыя, хто крычалі: «Гавары па-беларуску», – загаварыла яна.

В 1969 году Валентина Никитина переезжает в Минск, спустя два года, в 1971 году, несмотря ни на что, становится женой Владимира Короткевича.

Денис Мартинович, писатель, редактор информационного портала:
Валянціна Браніславаўна была такая ідэальная, залатая сярэдзіна. З аднаго боку, гэта быў навукоўца – яна абараніла кандыдатскую дысертацыю па гісторыі. Яна працавала ў Інстытуце мастацтвазнаўства. Гэта быў чалавек, роўны Караткевічу, з якім было камфортна, цікава. З якім яны маглі разважать пра тыя ж самыя праблемы мовы и культуры. А з іншага боку, гэта быў хатні чалавек. Яна змагла ўладкавать побыт Караткевича, яна змагла пазбавіць іх кватэру ад сяброў у двукоссях, ад пьяных кампаній. І, магчыма, дзякуючы ёй, Караткевіч пражыў куды больш часу. Таму што яна займалася ім, яго здароўем, яна даглядала яго маці. Яна зрабіла жыцце яго максімальна камфортным.

Елена Синкевич, племянница В.С. Короткевича:
Ведаеце што, Уладзімір Сямёнавіч ажаніўся ў 40 год. І, зразумела, што да гэтага часу у яго былі і каханні, і захапленні, і жанчыны. Не лічу, што ён, напрыклад, быў Дон Жуанам. Гэта ніколі не было нейкім спаборніцтвам, не лічыліся гэтыя перамогі. Гэта было проста жыццё.

Брак Короткевича и Никитіной не давал покоя не только друзьям Владимира Семёновича. У подруг Валентины Брониславовны была своя точка зрения на их отношения.

Пётр Жолнерович:
Некаторыя сяброўкі Валянціны Браніславаўны пішуць пра тое, што ён не дапамагаў ёй. Ну, многія жонкі былі ценямі мужоў геніяльнымі. «Ты дала мне імгненнае шчасце, я даў цябе за гэта бяссмерце», – ён напісаў у адным са сваіх вершаў. Таму, зразумела, вось многія жонкі геніяў – яны застаюцца толькі жонкамі геніяў. Но Валянціна Браніславаўна яшчэ таксама кніг некалькі выдала гістарычных навуковых.

Зразумела, што гэта творчы чалавек, у яго ў галаве было зусім інш ае. І таму, магчыма, ён і не аддаваў нейкай пэўнай увагі.

Супруге Владимир Короткевич посвятил и одно из своих самых важных в творческой биографии произведений. «В.К., которой обещал этот роман десять лет назад, с благодарнос­тью», – именно с этих слов начинается роман «Чёрный замок Ольшанский». Можно сказать, это было практикой писателя – посвящать свои произведения женщинам. Тем, кто каждый раз вдохновлял его на поиски новой сюжетной линии...