Пра жаданні і магчымасці

Источник материала:

Два тэлефонныя званкі, што паступілі 15 лютага да дэпутата Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь Юрыя Лобача, тычыліся рознай тэмы, але аб’ядноўвала іх адна акалічнасць: заяўнікі вырашылі звярнуцца да прадстаўніка парламента, папярэдне не паспрабаваўшы нават праясніць сітуацыю на месцы.

Алена Шнуркевіч шмат гадоў адпрацавала ў райсельгастэхніцы. У 2016 годзе, пасля таго як былое сельгаспрадпрыемства акцыянавалі, кіраўніцтва ААТ “Уздзенскі райаграсэрвіс” прапанавала былым работнікам набыць частку акцый акцыянернага таварыства.

—Абяцалі кожны год выплачваць акцыянерам пэўныя дывідэнды, — з хваляваннем у голасе расказвае Алена Міхайлаўна, — але вось ужо другі год ад тых акцый мы нічога не маем. Ці правільна гэта?

Юрый Аляксандравіч патлумачыў, што ў такой сітуацыі апынуліся многія грамадзяне нашай краіны, што ў свой час самастойна выбіралі, у якое з прапанаваных прадпрыемстваў укласці свае чэкі “Маёмасць”. Эканамічнае жыццё не стаіць на месцы: сёння тое ці іншае акцыянернае таварыства трывала стаіць на нагах, заўтра могуць узнікнуць праблемы. Няма асаблівага прыбытку – няма чаго і размяркоўваць. Некаторыя з акцыянаваных прадпрыемстваў значную частку заробленых сродкаў укладваюць у развіццё вытворчасці, а рэштку могуць выплачваць акцыянерам. Але калі доля грамадзян у статутным фондзе ААТ малая, то і выплаты гэтыя нярэдка капеечныя. Як пацвердзілі пасля ў кіраўніцтве сельгаспрадпрыемства, пакуль тут сапраўды не атрымліваюць столькі даходаў, каб іх хапала і на выплату дывідэндаў…

Ірына Сцяпанаўна Козіч жыве ў вёсцы Хароміцкія, а вырашыла патурбаваць дэпутата з такой нагоды. Яе сын, нявестка працуюць на малочнатаварнай ферме ў Румку акцыянернага таварыства “Асілак. Раней прадаставілі гэтай сям’і (а ў ёй пяцёра дзяцей) дом у тым жа Румку. Звычайны, вясковы, без асаблівых выгод. Памыць дзяцей – праблема. Магазіна ў вёсцы няма, забавіліся бацькі на ферме, не выйшлі ў час прыезду аўталаўкі, можна і без хлеба, іншых прадуктаў на некалькі дзён застацца. І транспартныя зносіны з аграгарадком Слабада жадаюць быць лепшымі.

—Ці нельга мнагадзетнай сям’і выдзеліць жыллё ў Слабадзе? – пытае жанчына. – Яны ж будуць і далей працаваць на ферме, хацелася б, каб унукі пажылі ў нармальных умовах.

—А сын, нявестка агучвалі сваю просьбу кіраўніцтву сельгаспрадпрыемства, цікавіліся ці маецца свабоднае жыллё ў цэнтры гаспадаркі, ці ёсць на яго чарга?

—Не, але ж там і так павінны ведаць пра іх сітуацыю…

Там і ведаюць. Магчымасці прадаставіць гэтай сям’і жыллё ў Слабадзе пакуль няма. Ды і прэтэнзіі да паводзін гаспадара сям’і маюцца, адпаведныя інстанцыі звяртаюць увагу на неналежнае выхаванне дзяцей…

Ёсць законы, і ёсць жыццё

Пенсіянерка Яўгенія Шавейка жыве ў доме № 13 па бульвары Дзяржынскага ў райцэнтры. Пачала яна з асабістай просьбы, якая, між іншым, тычыцца і работы парламентарыяў, а пасля закранула і пытанні, якія хвалююць яе суседзяў, многіх жыхароў горада.

—Дачка, якая жыве ў ЗША, прыслала лякарства, невялічкую такую пластыкавую пасудзінку, — Яўгенія Цярэнцьеўна паказвае і лекі, і пакецік-канверт, у якім даслана паштовае адпраўленне. – А на пошце ад мяне запатрабавалі заплаціць 26 рублёў. Не за перасылку, а “мытную пошліну, мытны збор і штосьці яшчэ мытнае”. Ды само лякарства танней каштуе. Няўжо вы там такі закон пра тую мытню прынялі?

Жанчыне адказалі, што ў законе ніякія канкрэтныя лічбы не прапісаны, пошліны ды іншыя расцэнкі ўстанаўліваюцца Мытным камітэтам, узгадняюцца ў іншых інстанцыях. А лекі – справа сур’ёзная, за іх рассылкай з-за мяжы патрабуецца скрупулёзны кантроль, праверка на бяспечнасць і г. д.

Пракаменціраваў Ю. Лобач і заўвагу Я. Шавейка наконт дарожнага збору. На “Жыгулях” 1990 года выпуску яе сям’я толькі і ездзіць, што на дачу за пяць кіламетраў, паўгода аўто стаіць без руху. Ужо нямала такіх уладальнікаў машын адмаўляецца плаціць збор. Гэта праблема неаднаразова абмяркоўвалася ў парламенце, трымае яе на кантролі і Прэзідэнт краіны. Уносіць кошт такога збору ў цану бензіна, як прапаноўваюць некаторыя (маўляў, хто больш ездзіць, больш будзе і плаціць) – не выхад з сітуацыі, бо ў такім разе пакрыўджанымі апынуцца людзі, якія машын не маюць, а бензінам карыстаюцца – для газонакасілак, бензапіл, іншых інструментаў і патрэб. Разглядаецца варыянт унясення платы за дарожны збор не раз у год-два, падчас тэхагляду транспартнага сродка, як цяпер, а на месяц-два-тры, за той перыяд, калі легкавік будзе ў рабоце. “Адну недапрацоўку ў адпаведным законе мы ўжо паправілі, — паведаміў Юрый Аляксандравіч. – Цяпер новаму ўладальніку машыны, які купіў яе нядаўна, не трэба паўторна везці яе на тэхагляд, калі яе ранейшы гаспадар зрабіў гэта ў вызначаны тэрмін”.

Агучыла Яўгенія Цярэнцьеўна яшчэ адну агульную праблему жыхароў іх пад’езда, ды і дома ў цэлым. Пасля таго, як бульвар Дзяржынскага стаў пешаходным, значная частка гараджан з вуліцы Навіцкага, іншых куткоў райцэнтра сталі дабірацца на аўтамабілях бліжэй да дзіцячага садка № 3, аддзялення Беларусбанка, міні-рынка праз дваровую тэрыторыю. А новую дарогу тут абсталявалі так, што яна праходзіць усяго ў метры ад ўстаноўленай перад пад’ездам лаўкі . Пажылым людзям ды дзецям пастаянна трэба асцерагацца, каб які ліхач не наскочыў колам на тратуар, ды і выхлапнымі газамі дыхаць не вельмі прыемна. Старшыня раённага Савета дэпутатаў Ігар Пятровіч, які прысутнічаў пры гэтай размове, паабяцаў абмеркаваць праблему з дзяржаўтаінспекцыяй, дарожнікамі, іншымі зацікаўленымі службамі.

А яшчэ адна непрыемнасць у тым, што гэты пад’езд – бліжэйшая з пабудоў ад Палаца культуры. Моладзь, вяртаючыся з начной дыскатэкі, нярэдка прыпыняецца тут, шуміць, пасля забягае “за вугал” справіць сваю малую патрэбу. І як загадаеце змагацца з такой праблемай? Не дэпутату ж вышэйшага заканадаўчага органа краіны займацца выхаваннем культуры паводзін сярод уздзенскіх падлеткаў…

Віктар САБАЛЕЎСКІ