Парадак. I выключэнне...

Источник материала:

ПАСЛЯ ПІСЬМА

Пры выпiсцы адтуль дактары яму сказалi, што два месяцы будуць сачыць за выздараўленнем, i калi яно, не дай Бог, не наступiць, дадуць накiраванне на камiсiю, на групу iнвалiднасцi. Але гэта — будзе потым, — пiсала ў рэдакцыю Л.У. Кухарчык з в. Малюшычы Карэлiцкага раёна. I прасiла патлумачыць, цi можа цяпер аўтапрадпрыемства, ў якiм сын працаваў, аплацiць бальнiчны?

Як патлумачыла намеснiк упраўляючага Фондам сацыяльнай абароны Н.М. Шаўлоўская, у адпаведнасцi з Палажэннем аб парадку забеспячэння дапамогамi па часовай непрацаздольнасцi i па цяжарнасцi i родах (зацверджана пастановай Савета Мiнiстраў краiны ад 30.09.1997 г. №1290) дапамога па часовай непрацаздольнасцi па месцы працы работнiка назначаецца пры наступленнi непрацаздольнасцi ў перыяд работы. Пасля звальнення яна можа быць назначана ў парадку выключэння камiсiяй па назначэнню дапамог пры абласных цi Мiнскiм гарадскiм упраўленнях Фонда сацыяльнай абароны насельнiцтва i пры ўмовах, што, па-першае, наступiла гэта часовая непрацаздольнасць на працягу не больш чым месячнага тэрмiну пасля таго, як работнiк пакiнуў працу па ўважлiвых прычынах i, па-другое, калi гэтая непрацаздольнасць працягвалася больш чым месяц.

Таму, калi абедзьве гэтыя ўмовы, як кажуць, у наяўнасцi, ёсць сэнс звярнуцца па дапамогу ў камiсiю па назначэнню дапамог пры Гродзенскiм абласным упраўленнi Фонду сацыяльнай абароны насельнiцтва.

КРЫЎДА

Ёсць бальнiцы, але не ў нас...

Пiшу гэта пiсьмо ад iмя пенсiянераў Галынкаўскага сельскага Савета з надзеяй, што дапаможаце, i адкрыецца ў вёсцы бальнiца.

Некалi, пры Савецкiм Саюзе, яна ў нас была. На 10 ложкаў. Працавалi два дактары, акушэрка. А зараз, калi, не дай Бог, што — трэба ехаць у раён. Аўтобус туды iдзе ў 7 гадзiн ранiцы, у 7 гадзiн вечара — назад. Выходзiць, што цэлы дзень трэба недзе быць.

Ёсць бальнiца i ў вёсцы Сiняўка. Туды таксама аўтобус ходзiць, але толькi па выхадных — у суботу i нядзелю.

Не думайце, што ў нас тут мала людзей, нiхто не жыве. Пабудавана цэлая вулiца новых цагляных дамоў. Не думайце, што ў нас для бальнiцы няма нiякага будынка. Не так даўно адкрылi новую школу, старое прасторнае памяшканне пакiнулi. Тое ж самае i з дзiцячым садком. Дзецi ходзяць у новы, а ў былым — адзiн пакойчык займае ўрач, астатнiя чатыры пустуюць. То хай бы прыехаў хто i паглядзеў, якiя ў нас ёсць будынкi i дзе лепей было б адкрыць бальнiцу. Бо яна нам вельмi патрэбна. Асаблiва старым.

Леанiд Канстанцiнавiч КРЫЦУК,

в. Галынка, Клецкi раён.

ВЕРШ З КАНВЕРТА

У дзень святога Валянцiна

Напэўна пойдзе чысты снег,

I запяе капеж са стрэх

Так гулка, нiбы акарына.

I мне прымроiцца тады

Салодкiх вуснаў смак зiмовы,

Твае ўзрушаныя словы

I месяц жоўта-малады...

Мы засталiся ў завеях,

У вiтражах, што з году ў год

Малюе срэбны чысты лёд

На шыбах — белых акварэлях.

Ляцiць святло ў вольны свет.

Пяе ля стрэхаў акарына.

У дзень святога Валянцiна

Iзноў народзiцца паэт...

Iгар ПРАКАПОВIЧ,

г. Паставы.

З ЛЮБОЎЮ

Заўсёды са мною

Так атрымалася, што ад радзiмы я зараз вельмi далёка, але нават тут, на берагах Мiжземнага мора, адчуваю сябе беларусам, часцiнкай свайго народа. Чаму?

Усё жыццё маё аддадзена школе, дзецям. З iмi мы гулялi ў валейбол, хадзiлi ў паходы, стваралi краязнаўчы музей, з iмi мы аб’ездзiлi амаль усе рэспублiкi былога Савецкага Саюза. Я хацеў, каб яны ўмелi бачыць i цанiць прыгажосць, умелi любiць, выраслi сапраўднымi добрымi людзьмi. Я заўсёды стараўся быць побач, каб дапамагчы iм — словам цi справай.

Вельмi прыемна, што гэта помнiцца. Нават жывучы тут, я атрымлiваю пiсьмы ад вучняў. Некаторыя, баюся, нават з бацькамi не могуць падзялiцца тым, чым дзеляцца са сваiм старым настаўнiкам. I апошнiм радком, як правiла, пiшуць: «З удзячнасцю i любоўю», «Прыязджайце!» Гэта, напэўна, найвышэйшая ўзнагарода, якую можа атрымаць педагог.

А яшчэ я ганаруся тым, што прымаў удзел у распрацоўцы канцэпцыi рэфармавання школы ў Беларусi, творча супрацоўнiчаў з прафесарамi, дактарамi навук М.А. Дзмiтрыевым, М.В. Кухаравым, Ю.А. Харыным, што змог выдаць i перадаць на радзiму свае першыя кнiгi з серыi «Педагогiка ў маiм жыццi».

Сам я быў у Гомелi, у сваёй Красненскай школе, у 2004 годзе, многае ўбачыў. З хваляваннем слухаю i тых, хто прыязджае з Беларусi цяпер, расказвае пра чысцiню i прыгажосць нашых гарадоў, пра новыя палацы культуры i спорту, пра дагледжаныя землi i рынкi, поўныя тавараў i пакупнiкоў. Я бязмежна рады, што маёй краiнай кiруе прэзiдэнт Аляксандр Рыгоравiч Лукашэнка. Нават тут, у Iзраiлi, я атрымаў ад яго цёплае вiншаванне з 60-годдзем Перамогi.

Вось i атрымлiваецца, што я жыву са сваёй Радзiмай. I Радзiма помнiць мяне.

Мiхаiл Аронавiч КАН,

Нагорыя.

КРОПКА НА КАРЦЕ

«...Мая, адна-адзiная»

Прыгожая назва ў нашай планеты — Зямля... Уражваюць яе памеры: дзе-небудзь у iншай вельмi далёкай краiне, магчыма, i не чулi, што ёсць наша — Беларусь. А ў ёй (мо, таксама не многiя ведаюць?) — мая невялiкая вёсачка Пачапава. Жыве тут больш за трыста жыхароў. Побач — багатыя на ягады лясы, шчодрае на рыбу возера... Шкада, канешне, што не растуць бананы з мандарынамi. Затое ўвосень у садах аж голле гнецца пад цяжарам спелых прыгожых яблыкаў.

Тут мой родны куточак, мой маленькi востраў. Тут — школа, дзе мяне навучылi чытаць i пiсаць на самай прыгожай у свеце беларускай мове. А яшчэ над Пачапавам узвышаецца высокi купал, крыжы на якiм вiдаць далёка-далёка. Гэта — наша Свята-Пакроўская царква. Яна была ўзведзена яшчэ ў 1867 годзе. Але ў 1943-м, падчас вайны, яе разбурылi. Зараз храм зноў адбудаваны i, каб асвяцiць яго, у Пачапава прыязджаў сам Мiтрапалiт Мiнскi i Слуцкi Экзарх усяе Беларусi Фiларэт, а яшчэ — многа людзей, якiя дабралiся да нас з iншых гарадоў i вёсак.

Пра гiсторыю вёскi Пачапава, пра яе людзей можна расказваць бясконца. Але ж галоўнае, што яна — мая, родная i такая — адна-адзiная ў цэлым свеце.

Наiра МАНУКЯН,

вучанiца 8-га класа Пачапаўскай СШ,

Баранiвiцкi раён.