Сяргей Кухто марыць стаць аналiтыкам i «зняць фiльм, як Парфёнаў»

Источник материала:

Мы сустрэлiся, мiж iншым, акурат у дзень нараджэння канала. Прычым нiякай святочнай мiтуснi не назiралася, наадварот: занятыя людзi ўваходзiлi ў кабiнет прадзюсара кожныя пяць хвiлiн з нейкiмi дзелавымi паперамi. «Чаму абстаноўка не святочная? Пакуль што яна рабочая. Калi з ранiцы прынесцi торцiкi i свечачкi — завалiм усю працу, а гэтага не хацелася б», — патлумачыў Сяргей.

— Апошнiм часам лаўлю сябе на тым, што «ЛАД» усё цiкавей глядзець. Гэта твая заслуга, што канал стаў забаўляльным?

— Думаю, я надта мала знаходжуся на пасадзе прадзюсара, каб казаць пра мае заслугi. Сказаць, што вось я прыйшоў, i з’явiлася святло, — няправiльна. Змены на канале — гэта заслуга ўсяго калектыву. Дарэчы, каманда, што пачынала рабiць «ЛАД», захавалася на 80—90 працэнтаў.

— Значыць, ты не стаў гэткай «новай мятлой»?

— Катэгарычна не. Такога хацелася б пазбегнуць. Бо прыдумаць нешта новае лёгка, а каб яго рэалiзаваць, патрэбны намаганнi ўсёй каманды.

— I ўсё ж, напэўна, на «ЛАДзе» рэалiзуюцца i твае асабiстыя задумкi?

— Пра гэта я пакуль казаць не буду.

— Сцiпласць?

— Хiтрасць! Каб ацанiць новы прадукт, патрэбны пэўны час. Калi гледачам спадабаецца — прызнаюся, што гэта я прыдумаў. (Смяецца.)

Два ў адным

— Як у адным чалавеку ўжываюцца генеральны прадзюсар i шоумен, i каго зараз больш?

— Натуральна, прадзюсара. Хоць зараз правiльней сказаць, што я галоўны дырэктар. Калi шэсць гадоў працуеш вядучым, прафесiю ведаеш даволi добра, а тут для мяне ўсё новае. Адпаведна, i больш часу аддаецца новай рабоце, i больш адказнасцi перад ёй. Але гэта толькi да суботы. У суботу я прачынаюся, i пакуль прыязджаю ў тэлецэнтр, ператвараюся ў вядучага праграмы. З панядзелка — зноў дырэктар...

— У выпадку, калi ты ўсё ж пакiнеш «Ваша лато», каго прапануеш на сваё месца?

— Варыянты ёсць, i, я лiчу, вартыя. Але будзе не вельмi добра для гэтых людзей, калi я ўжо зараз назаву прозвiшчы. Скажу толькi, што ёсць два чалавекi, якiя i прайшлi кастынгi, i адпавядаюць стратэгii развiцця «Вашага лато». Адзiн з iх працуе на Белтэлерадыёкампанii, другi — не, але гэта таксама вельмi пазнаваемы чалавек i знакавая асоба. Час пакажа, хто з iх больш падыдзе. Кастынгi праводзiць Белтэлерадыёкампанiя, канчатковае рашэнне — за арганiзатарам, РУП «Беларускiя латарэi».

— Увогуле, наколькi праўдзiвая iнфармацыя, што ты пакiнеш «Ваша лато»?

— Пакуль усё фiфцi-фiфцi.

— Няўжо зможаш займацца выключна адмiнiстратарскай дзейнасцю?

— Ведаеш, гэта з боку цi з пункту гледжання падначаленага падаецца, што кiраўнiк сядзiць у кабiнеце i нiчога не робiць. А калi пачынаеш сам працаваць, сутыкаешся з тым, што агульнага для ўсiх нармаванага рабочага дня з 9 да 6 у цябе няма. Мне часам тэлефануюць па рабоце раней за будзiльнiк, да 7 ранiцы цi пасля 10 вечара. (Акурат у гэты момант пачаў разрывацца Сяргееў мабiльнiк, i давялося зрабiць паўзу. — Аўт.). Работы вельмi многа — зараз, я лiчу, мы выканалi 10 працэнтаў ад таго, што ўвогуле неабходна зрабiць. Напрыклад, актыўна працуем на павелiчэнне зоны вяшчання (зараз яна, паводле розных даследаванняў, складае ад 68 да 90 працэнтаў тэрыторыi Беларусi, а ў перспектыве — 100), на паляпшэнне якасцi сiгналу (мяркуем у новым годзе перайсцi на лiчбавае вяшчанне), на тэхнiчнае перааснашчэнне i, канешне, на паляпшэнне якасцi старых i запуск новых праграм. Так што я сапраўды блiзкi да таго, каб адмовiцца ад працы вядучага, хоць i не ведаю, чым скончыцца мая ўнутраная барацьба, бо акцёрства ўнутры сядзiць i жаданне быць творча запатрабаваным не дае спакою. Больш за тое, зараз ёсць цiкавая прапанова ад аднаго тэатра — магчыма, буду рэалiзоўвацца па-за тэлебачаннем... А калi ўсё ж застануся ў кадры, то крытэрыi ўдзелу ў праграме ўжо зусiм iншыя. Магчыма, гэта звязана з узростам? (Задумваецца.)

— I якой павiнна быць праграма, каб ты пагадзiўся ў ёй здымацца?

— У ёй павiнна прысутнiчаць аналiтыка. Гэта ўвогуле мая мара, каб i дзеячы мастацтва, i журналiсты — пiшучыя, тэлевiзiйныя — адыходзiлi ад чыстага пераказу фактаў i пачыналi iх аналiзаваць. Як мiнiмум, параўноўваць дзень учарашнi i сённяшнi — i абавязкова рабiць гэта прафесiйна. У нас вельмi багатая гiсторыя, спадчына, i гэта трэба выкарыстоўваць. Мы не павiнны забываць, што перажылi — многiя беларусы памятаюць вайну, наша пакаленне памятае перабудову — i карыстацца гэтымi ведамi пры ацэнцы сiтуацыi. Бо чамусьцi мы вельмi хутка забываем, як стаялi ў чэргах, як карысталiся аднымi i тымi ж прадметамi, а галоўнае — не задумваемся, чаму так было i што змянiлася зараз, у маладой незалежнай дзяржаве. Раней у нас было вельмi маленькае iнфармацыйнае поле: мы не ведалi, што iснуе аўтамабiль BMW i шчыра захаплялiся «Жыгулямi»... Зараз ёсць магчымасць параўноўваць i рабiць выбар, але iнфармацыi стала настолькi многа, што выбiраць куды больш складана. Вось чаму сёння такi важны i неабходны жанр аналiтыкi. Яе трэба прапагандаваць, вырошчваць.

Вiкторыя ЦЕЛЯШУК.

(Заканчэнне будзе.)