«Цiкавая праца, прыстойны заробак — i моладзь будзе заставацца ў вёсцы»

Источник материала:

А на мой погляд...

Галiна ПЫРКО, галоўны спецыялiст аддзела архiтэктуры i будаўнiцтва Петрыкаўскага райвыканкама, мае дваiх дзяцей

— Каб моладзь заставалася жыць у сваiх родных мясцiнах, у сваiх гарадках, у яе павiнна быць цiкавая праца i прыстойны заробак. Адзiн мой сын вярнуўся ў Петрыкаў, працуе энергетыкам, мае неблагую для нашага горада зарплату. А другi не хоча вяртацца, бо наўрад цi знойдзе тут працу па спецыяльнасцi. Навошта тады было вучыцца, праўда? Асабiста я не заўважаю сярод цяперашняй моладзi асаблiвага жадання застацца дома, юнакi i дзяўчаты iмкнуцца з’ехаць у абласныя гарады, у сталiцу. Вы ж ведаеце, моладзi патрэбна ўсё i адразу (смяецца): i прэстыжная работа, i добры заробак. Хоць, напрыклад, зараз у нас можна атрымаць без праблем крэдыт на будаўнiцтва, чым многiя i карыстаюцца. Толькi возьмуць шлюб, адразу становяцца на ўлiк. Калi гаварыць пра iндывiдуальную забудову, дык тут i чаргi фактычна няма нiякай, ды i зямельныя ўчасткi выдзяляюцца без праблем. Iншая справа, што на вёсцы мала будуюцца. Нават шматдзетныя сем’i, у якiх зараз з’явiлiся шматлiкiя льготы ў гэтым плане, iмкнуцца найперш набываць жыллё на другасным рынку.

Iрына ГАРБАЧЭЎСКАЯ, часова беспрацоўная, в. Граўжышкi Ашмянскага раёна, выхоўвае траiх дзяцей

— Праблема ў тым, што ў нас няма працы ў калгасах, невялiкiя заробкi. Ад гэтага, дарэчы, людзi i п’юць, бо мала зарабляюць. Я, напрыклад, нядаўна звольнiлася з пасады начальнiка паштовага аддзялення, бо зарабляла 220 тысяч рублёў, праўда, працавала толькi чатыры гадзiны ў дзень. А я б з задавальненнем працавала i поўны дзень, дык няма ж працы. Адказалi, што ў нас не аграгарадок. Увогуле аграгарадкi — гэта добра, але найперш яны павiнны забяспечваць людзей працай. Я б i ў цэх якi пайшла працаваць, калi б хто ў нас яго адчынiў. Што такое 220 тысяч? Зарабляць трэба 400—500, нават 600 тысяч. А ў мяне ж двое дзетак на платнай форме навучання. Дачка ў Мiнску на другiм курсе ў БАТУ вучыцца. Кажа, мама, зраблю ўсё, каб у горадзе застацца. У горадзе ж жыць, напэўна, крыху лягчэй: i працу знайсцi з добрым заробкам, i ў бытавым плане — з тымi ж прадуктамi харчавання. Таму найперш моладзь i iмкнецца з’ехаць з сельскай мясцовасцi. Мы хутчэй за ўсё таксама будзем дом прадаваць, пераедзем жыць у Ашмяны.

Ганна КАЧАН, пенсiянерка, вёска Рэдзiгiрава Лунiнецкага раёна, мае траiх дзяцей

— Наш населены пункт мае статус аграгарадка. I людзi, у тым лiку i моладзь, застаюцца працаваць у вёсцы, iдуць, скажам, на ферму. Нават з iншых вёсак едуць да нас, ствараюць тут сем’i, дзяцей нараджаюць. Такiм маладым сем’ям выдзяляюць прэзiдэнцкiя домiкi. Iх у нас вельмi шмат i iх працягваюць будаваць далей. ФАП у нас вельмi прыгожы, магазiн, шмат iндывiдуальных прадпрымальнiкаў гандлююць. Карацей, ёсць усе ўмовы. Праўда, усё мае толькi той, хто добра працуе. У нас на вулiцы, скажам, амаль у кожным двары — машына, а то i дзве—тры. I трактары ёсць на падворках, i грузавыя машыны. Вельмi папулярныя зараз крэдыты: iх бяруць для набыцця як тых самых машын, так i для спажывецкiх патрэб — на тэлевiзары, халадзiльнiкi, iншую бытавую тэхнiку.

Алена УМЁТАВА, намеснiк дырэктара гандлёва-закупачнага прадпрыемства i знешнеэканамiчнай дзейнасцi Смалявiцкага раённага спажывецкага таварыства, мае дачку.

— Давайце з вамi паразважаем. Узяць хоць бы тыя крэдыты. Маёй дачцэ 22 гады, яна замужам, у сям’i ёсць дзiця, плануюць нарадзiць другое. Заробак дачкi 200—300 тысяч рублёў, мужа яе — 450—500 тысяч. Яна зараз будуецца, дык вось двухпакаёвая кватэра ў горадзе плошчай 60 квадратных метраў летась каштавала 80 мiльёнаў рублёў. Гэта без улiку працэнтаў па крэдыту. Няхай ён i льготны — пад 3 працэнты гадавых, гэта ўсё роўна, лiчу, шалёныя грошы. Таму, выкажу асабiстае меркаванне, моладзь не надта iмкнецца затрымацца ў сельскай мясцовасцi. Што значыць застацца ў калгасе? Гэта праца ўлетку без выхадных, цяжкiя ўмовы... А сучаснай моладзi зараз патрэбна iншае. Магчыма, канешне, уплывае блiзкае знаходжанне сталiцы, недзе ў глыбiнцы людзi, пэўна ж, думаюць iнакш. А для мяне дабрацца з дому да працы на транспарце — амаль тое ж самае, што з’ездзiць у Мiнск. Калi б не патрабаванне абавязковай сталiчнай прапiскi, уладкавалася б на працу ў горад сама. Каб моладзь заставалася ў вёсцы, патрэбна добрая праца, прыстойны заробак, забеспячэнне маладых спецыялiстаў жыллём.

Аляксандр ГЕРАШЧАНКА, начальнiк iнспекцыi Мiнiстэрства па падатках i зборах па Чачэрскаму раёну, у сям’i выхоўваецца дзiця

— Адбываюцца, адназначна. Магчыма, не ў такiх вялiкiх аб’ёмах, як хацелася б адразу, але калi параўнаць вёску зараз i колькi гадоў таму — зрухi будуць вiдавочныя. Па-першае, узровень жыцця ў сельскай мясцовасцi павышаецца, для насельнiцтва даступныя сацыяльныя, бытавыя паслугi. Па-другое, iх спектр павялiчваецца. Напрыклад, сiстэма камбiнатаў бытавога абслугоўвання колькi гадоў таму фактычна развальвалася, а зараз яна дынамiчна развiваецца. У раёне будуюцца аграгарадкi, рамантуюцца школьныя, культурныя ўстановы, у iх завозiцца новае абсталяванне. Шмат увагi надаецца пытанням добраўпарадкавання: прыемна прайсцiся па чыстаму гораду, з акуратнымi тратуарамi, праезнай часткай. Магчыма, да вялiкiх гарадоў мы яшчэ ў нечым i недацягваем, але шмат станоўчых зрухаў, паўтаруся, ёсць ужо зараз. Таму, па маiх асабiстых назiраннях, моладзi зараз больш застаецца ў родных мясцiнах. Ды i кiраўнiцтва раёна рэгулярна сустракаецца з выпускнiкамi школ. Пагадзiцеся, малады спецыялiст, адпрацаваўшы па размеркаванню два гады, хутчэй за ўсё вернецца блiжэй да сваёй сям’i. А настаўнiк, урач з мясцовых вернуцца i будуць жыць i працаваць дома. Як на мой погляд, дык i нараджаць у маладых сем’ях апошнiм часам пачалi больш. Што вы кажаце? Улiчваючы паляпшэнне жыццёвых умоў, цi задумваўся аб папаўненнi ўласнай сям’i? (смяецца.) Як кажуць, усё можа быць.