Першая настаўнiца, класны кiраўнiк у нашай памяцi назаўсёды...

Источник материала:

А на мой погляд...

I зноў, як i месяц таму, цяперашнiя школьнiкi прынясуць у класы букеты кветак для сваiх любiмых педагогаў.

Калi надарыцца такая магчымасць, завiтаюць у родныя сцены навучальных устаноў i колiшнiя выпускнiкi — каб падзякаваць людзям, якiя ў свой час выводзiлi iх на шырокую дарогу жыцця...

А вы памятаеце сваiх школьных настаўнiкаў? Цi даводзiцца з iмi сустракацца зараз?

Людмiла ЧЭБАН, першы сакратар Глыбоцкага раённага камiтэта грамадскага аб’яднання Беларускi рэспублiканскi саюз моладзi

— Канешне, памятаю ўсiх — i першую настаўнiцу, i класнага кiраўнiка Алену Мiкалаеўну Шарабайка. Дэвiз апошняй — рыба гнiе з галавы — вельмi часта прыгадваю ў сваёй рабоце. Яна мела рацыю, паколькi, сапраўды, у любой справе вельмi шмат залежыць ад лiдара, ад кiраўнiка. Калi што не атрымлiваецца, прычыну няўдачы найперш трэба шукаць у сабе самой.

Дарэчы, мая мацi Ларыса Аляксандраўна Буцько ўсё жыццё адпрацавала настаўнiцай пачатковай школы — з маленькiмi дзеткамi. Яна — мой iдэал, мацi мне вельмi шмат дала ў плане вопыту. Я ж i сама 13 гадоў адпрацавала настаўнiцай матэматыкi ў нашай СШ № 3, а ў 2001 годзе перамагла ў конкурсе «Настаўнiк года». Сама я скончыла ў 1986 годзе СШ № 1, нядаўна мы адзначалi ўсiм класам 20-годдзе гэтай падзеi. Запрасiлi класнага кiраўнiка, педагогаў, шмат успамiналi... Са сваiмi школьнымi настаўнiкамi я сустракаюся i ў горадзе, i па працы даволi часта. Вось i ў гэты святочны дзень у нас запланаваны шэраг урачыстых мерапрыемстваў.

Вадзiм БIЦАН, прэс-сакратар Дзяржкамiтэта па авiяцыi

— Канешне, памятаю. У 1960 годзе я скончыў мiнскую СШ № 55. Але пачыналася ўсё зусiм у iншым месцы. Мой бацька быў пагранiчнiкам, таму з iм давялося праехаць ад Забайкалля да Карэлii. А на гранiцы якiя школы?.. У першы клас я пайшоў у Арменii. На чатыры класы прыходзiўся адзiн настаўнiк, якi не вельмi добра ведаў рускую мову. Дарэчы, таму i яго iмя-прозвiшча я прыгадаць не магу. Таму сваякi бацькi забралi мяне да сябе на Данбас — у горад шахцёраў i металургаў Янакiева. Але i там у школе я правучыўся нядоўга, трапiў у спецыяльна арганiзаваны для дзяцей ваеннаслужачых iнтэрнат у Выбаргу, дзе i правучыўся да 7-га класа. Раней першая настаўнiца была да 4-га класа ўключна i яе памятаю — Веру Iванаўну, цудоўную жанчыну. Ну а пасля бацьку накiравалi ў Мiнск, дзе я i пайшоў у СШ № 55. На жаль, апошнiм часам сувязь са школай неяк перарвалася. Усё ж столькi гадоў прайшло...

Ларыса ДАНIЛЕВIЧ, спецыялiст планавага аддзела Лагойскага райвыканкама

— Вядома. Я скончыла нашу гарадскую СШ № 1. I амаль увесь час навучання нашым класным кiраўнiком была Людмiла Станiславаўна Пялькевiч. Яна ж выкладала ў нас беларускую мову. Вельмi разумная, мудрая жанчына, яна была здольная заўсёды падтрымаць у цяжкую хвiлiну. Таму i была маёй любiмай настаўнiцай! Дарэчы, яна i зараз працягвае працаваць у той жа самай школе. Даводзiцца сустракацца з ёй i недзе выпадкова, i мэтанакiравана — калi яна часам звяртаецца да нас па кансультацыю.

Мiкалай РЫЛКО, начальнiк Ганцавiцкага раённага вузла электрасувязi

— Натуральна, памятаю, а вось сустракацца з колiшнiмi настаўнiкамi даводзiцца вельмi рэдка. Я скончыў Люсiнскую сярэднюю школу ў 1967 годзе. Класным кiраўнiком i адначасова выкладчыкам беларускай мовы i лiтаратуры ў нас была Людмiла Мiкалаеўна Бельмач. Добры, вельмi кантактны чалавек. На жаль, потым яна з’ехала. У школе я вельмi любiў фiзiку i матэматыку. Настаўнiцу апошняга прадмета i зараз памятаю — Таццяну Рыгораўну Аржаную. Увогуле, што мне запомнiлася са школьных гадоў са зносiнаў з педагогамi, дык гэта такая абагульненая парада: нiколi не трэба апускаць рукi, заўсёды трэба iсцi наперад.