"Міс Беларусь 2008" Вольга Хiжынкова: "Абы-як — не хачу!"

Источник материала:

Гасцёўня

"Мiс Беларусь-2008", 21-гадовая Вольга Хiжынкова, дала свой варыянт адказу. Бо ўсё лета сапраўды нястомна працавала — але не пад прымусам, а таму, што ёй гэта праца вельмi падабаецца. "Лета як такога я не ўбачыла i адпачынку не мела, бо час быў заняты працай, але працай, якая прыносiць задавальненне", — коратка пераказвае падзеi апошнiх месяцаў Вольга. А мы раскрываем сакрэт: са жнiўня "Мiс Беларусь" не зусiм карэктна прадстаўляць як вiцябчанку, бо яна пакiнула Вiцебск i пераехала ў сталiцу, у падораную АНТ кватэру.

— Ёсць такая катэгорыя людзей, якiя кiдаюцца ў жыццёвыя перамены з галавой. Я да яе не належу, таму для мяне гэта быў дастаткова складаны крок. Але разам з тым я разумела, што перамены да лепшага, што я тут не адна — i гэта акрыляла. Калi б ехаць давялося ў нiкуды, у новае месца, дзе няма людзей, якiя падтрымаюць i падкажуць — было б, вядома ж, значна цяжэй.

— Не, у бацькоў сваё жыццё, у мяне сваё. Я ўжо даволi даўно самастойны чалавек, калi вучылася ў Вiцебску ў каледжы, таксама жыла адна.

— Усё. Я ведала, што развiтваюся i з сябрамi, i з працай, якую я вельмi любiла, i з дзецьмi, да якiх прывязалася падчас гэтай працы... Там у мяне было ўсё, у Мiнску не было нiчога. Але ж мы не на розных полюсах, сябры прыязджаюць у госцi.

— Не, дзякаваць Богу, мне

пашанцавала. Хоць я вельмi мяккi чалавек i часта дапускаю да сябе людзей дастаткова блiзка, але, вiдаць, лёс абярог ад злых людзей, i ў маiм атачэннi няма тых, у кiм я сумняваюся. Усе мае сябры — выпрабаваныя, якiя былi са мной не толькi ў радасцi, але i ў сумны i нялёгкi час.

— Вельмi пасябравалi з Аксанай Платонавай, Вольгай Прышывалка, Юляй Базiлюк, Ленай Гудзь, Любай Яковiнай... Перазвоньваемся практычна з усiмi.

— Я вельмi добра для сябе гэта абдумала, i гэта ўсвядомлены крок. У дзяцiнстве было дзве мары: стаць або настаўнiкам, або журналiстам. У ролi настаўнiцы я сябе паспрабавала ў каледжы, i, напэўна, гэта якраз паўплывала на выбар. Не, я не кажу, што працаваць было дрэнна — нi ў якiм разе. Але хацелася паспрабаваць сябе ў нечым новым. Мне здаецца, якраз у журналiстыцы я праяўлю сябе, гэта вельмi цiкавая прафесiя. А чаму менавiта гэтая спецыяльнасць? Аўдыёвiзуальная журналiстыка — штосьцi новае i, напэўна, далёкае ад мяне. А традыцыйныя, друкаваныя СМI — iх адчуваеш блiзкiмi, роднымi нават. Хочацца мець да гэтага дачыненне i пакiнуць свой след.

— Не ведаю. Хацелася б — трэба паспрабаваць, паслухаць, што скажуць прафесiяналы. Бо самой сябе, ды яшчэ без вопыту, цяжка ацэньваць...

— Вельмi пазiтыўна. У нас увогуле дружная група — дарэчы, складзеная з адных дзяўчат. Мы нядаўна сабралiся ўсе разам на журфаку, наведалi сталоўку, ацанiлi — усё проста супер, i вырашылi, што ў нас самая цудоўная i сяброўская кампанiя. Так што на заняткi я хаджу з захапленнем, адчуваю сябе паўнапраўнай часткай агульнага студэнцкага братэрства.

— Мы яшчэ з дэканатам пакуль не размаўлялi, мне нават страшна думаць на гэты конт. (Крыху нервова смяецца.). Перажываю: месяц адсутнасцi — гэта многа, на вучобе адаб’ецца, ды яшчэ напярэдаднi сесii. Спадзяюся, што факультэт пойдзе насустрач, а я са свайго боку пастараюся не адстаць ад сакурснiкаў па ведах.

— Складана так адразу сказаць. Яшчэ год таму я i падумаць не магла, што траплю ў Мiнск, што перамагу ў конкурсе... Ведаю адно: будзе гэта журналiстыка, мадэльны бiзнэс цi ўвогуле нешта трэцяе, — я буду рабiць толькi тую работу, якую магу выконваць на 10 балаў. Бо "абы-як" не хачу.

— Так, добра памятаю. Гэта было ў 2005 годзе якраз на "Белай амфары". (Папярэднi вопыт набыла яшчэ крыху раней, падчас вучобы ў каледжы, дзе ў нас быў тэатр моды). Якую калекцыю дэманстравала — абсалютна вылецела з галавы, але тое хваляванне, калi iдзеш i не адчуваеш пад нагамi падлогу, захавалася ў памяцi вельмi добра. Яго i цяпер перажываю кожны раз наноў. Хоць тады нават уявiць не магла, што патраплю на "Мiс Беларусь" i тым больш выйграю. Нi ў якiх конкурсах удзельнiчаць не збiралася.

— У Вiцебску i цяпер пастаянна пазнаюць на вулiцах, мне часам здаецца, што ўсе ўсё пра мяне ведаюць — напэўна, таму, што гэта ўсё ж родны горад, — смяецца Вольга. — А што датычыцца Мiнска — горад значна большы, таму бывае па-рознаму. Адзiн тыдзень — усё цiха, мiрна i спакойна, другi — па пяць разоў на дзень падыходзяць.

— Усе мы людзi, i я таксама магу сабе дазволiць забыцца на якую-небудзь працэдуру. Натуральна, званню "Мiс Беларусь" трэба адпавядаць — i ў думках, i ва ўчынках, i ў знешнiм выглядзе. Але не перабраць меру. Калi чалавек выглядае дагледжаным, не абавязкова "насiць" заўважны макiяж. Калi прыходзiш пасля работы, вельмi стомленая, i проста лянота бегчы ў салон зрабiць пазногцi — гэта ж не катастрофа. З ранiцы ўстану крыху раней i ўсё сама зраблю.

— Ну чаму ж. Графiк у мяне сапраўды насычаны, але ў рэшце рэшт я сама яго ўсталёўваю. Калi адчуваю, што запас сiлаў вялiкi — працую колькi трэба, калi вельмi стомленая — адмаўляюся ад той цi iншай работы. Звычайна выязджаю з дома а восьмай — палове дзевятай, далей у залежнасцi ад раскладу заняткаў, самае ранняе ў чатыры гадзiны, а часцей да васьмi—дзевяцi вечара, бывае, што нейкiя здымкi i пазней завяршаюцца. Бывае, прыходжу дадому з адным толькi жаданнем — хутчэй легчы спаць.

— Так, у кантракце прапiсаныя мае абавязкi да выбару наступнай "Мiс Беларусь", да 2010 года. Я не павiнна выходзiць замуж — але гэта абумоўлена ў любым кантракце, напрыклад, з мадэльным агенцтвам. Калi гаварыць пра знешнi выгляд, скажам, змена колеру валасоў — гэта трэба ўзгадняць са стылiстамi Нацыянальнай школы прыгажосцi. Яны могуць прыдумаць мне iншы вобраз, праўда, гэтага пакуль што не адбылося.

— Так, фiнал конкурсу адбудзецца ў ПАР у снежнi, але я паеду туды ўжо ў лiстападзе, практычна на месяц. Цяпер асноўны ўпор робiцца на англiйскую мову (я ў школе вывучала нямецкую, таму цяпер даводзiцца пачынаць з нуля, i на элементарныя рэчы даводзiцца трацiць вельмi многа часу). Складанасць яшчэ ў тым, што я вучуся на дзённым аддзяленнi журфака — лiчу, што на завочнае трэба iсцi толькi ў крайнiм выпадку, калi часу зусiм няма. Пагляджу пасля першага паўгоддзя — калi буду бачыць, што я не паспяваю, перавядуся на завочнае, але пакуль што вельмi хочацца адчуць студэнцкае жыццё i атрымаць якасную адукацыю, каб потым з гонарам магла сказаць, што я — не проста спецыялiст з вышэйшай адукацыяй, а прафесiянал... Далей, акрамя англiйскай, пастаянна наведваю заняткi па харэаграфii. Сяргей Епiхаў прыдумаў танец, вельмi складаны — ва ўсякiм разе для мяне, — але прыгожы, эфектны. Яго i прадстаўлю на конкурсе "Мiс свету" як прэзентацыю краiны. Яшчэ наведваю акцёрскае майстэрства — але гэта больш трэба для ўдзелу ў навагоднiм мюзiкле АНТ, дзе мне прапанавалi галоўную ролю, так што вучу сцэнарый i паралельна раблю мноства спраў.

— Так, уборы ўжо шыюцца адной з беларускiх фiрмаў — кактэйльная i вячэрняя сукенкi. Я некалькi разоў была на прымерцы. Прыемна, што калi мне нешта не падабалася, да гэтага меркавання прыслухоўвалiся, не вырашалi за мяне, што выбраць.

— I я дагэтуль не ведаю, што адказваць, бо сакрэтаў няма. Што датычыцца дыет — гэта для мяне страшная справа. Па канстытуцыi цела я не схiльная да паўнаты, iнакш давялося б выпрацоўваць асаблiвую стратэгiю. Калi я кажу сабе, што паправiлася i трэба сесцi на дыету — наадварот, прачынаецца яшчэ большы апетыт, i магу на ноч так наесцiся... Лепш спакваля сачыць за сабой: не есцi пасля шасцi вечара, даваць пэўную фiзiчную нагрузку, есцi невялiкiмi порцыямi, не перагружаць страўнiк мучнымi вырабамi. Словам, звычайныя правiлы, вядомыя ўсiм.

— Калi яна дагледжаная, у першую чаргу. Тады ёй не трэба дарагiя рэчы i вялiкая колькасць макiяжу — дастаткова быць гарманiчнай ва ўсiм. Гармонiя, прастата, не перагружанасць вобразу — вось i ўсе складнiкi.

***